Generatie 35 (voorgrootouders)
26345611264 Bodogisel, geboren
omstreeks 555. Hij is overleden na 589, minstens 34 jaar oud.
Notitie: Bodogisel, een austrasische edelman, broer van hertog Babon, zoon
van Mummolin van Soissons, ambassadeur te Byzantium in 589, maakte een stop in
Carthago en werd daar door de bevolking omgebracht,
Heerlijkheid:
| gezant te Byzantium vanaf 589 |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf van Metz, geboren op donderdag 13 augustus 582 (zie 13172805632).
26345611268 Pippijn I "de oude" van
Landen, geboren omstreeks 585 in Landen
bij Luik. Pippijn is overleden op zondag 21 februari 639, ongeveer 54
jaar oud. Hij is begraven in Landen.
Notitie bij Pippijn:
Pippijn I bijgenaamd "de oude" of "van Landen" wordt
omstreeks 580/590 in Landen bij Luik geboren als zoon van de Austrasische
hofmeijer Karloman van Haspengouw. Pippijn bracht zijn jeugd door in zijn
geboortestreek ver van het Merovingische hof met zijn moorden en intriges.
Pippijn van Landen was Heer van Herstal en stond aan het hoofd van een
belangrijk geslacht dat aanzienlijke goederen bezat. Het hof van Pippijn was
gevestigd te Landen, indertijd een belangrijke stad. Pippijn wordt ook wel de
eerste Hertog van Brabant genoemd. Alle Hertogen van Brabant stammen van hem
af.
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640 en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Pippijn vervulde, net als zijn vader, het ambt van hofmeijer in het Frankische deelrijk Austrasië. Hofmeijers waren mensen uit de hoge adel, die het paleis en het vermogen van de koning beheerden. Door de aanhoudende conflicten tussen de Merovingische Koningen onderling, waren de hofmeijers erin geslaagd hun macht aanzienlijk uit te breiden. In 613 weet Pippijn van Landen, samen met de Arnulf, de latere bisschop van Metz, de val van de Austrasische koningin Brunhilde en de aansluiting van Austrasië bij Neustrië te bewerkstelligen.
Formeel is vanaf dat moment Koning Chlotarius II de machthebber maar Pippijn oefent in deze periode een sterke invloed op de rijkspolitiek uit. Zo komt Clotharius in 614 met Pippijn en de Austrasische adel overeen dat de drie delen van het Frankische rijk, Austrasië, Neustrië en Bourgondië, elk een eigen regering zullen krijgen onder leiding van een hofmeijer. Het ambt van hofmeijer wordt bovendien erfelijk. Een belangrijke taak van de hofmeijer bestond uit het beveiligen van de landsgrenzen. In 620 verslaag Pippijn van Landen de Friezen die langs de noordgrens het land waren binnengedrongen. De oostgrens werd met succes verdedigd tegen de Wenden en Slaven die Beieren en Thüringen onveilig maakten.
In 623 dwingen Pippijn van Landen en Arnulf van Metz Clotharius II om zijn dan 12-jarige zoon Dagobert I uit te roepen tot koning van Austrasië. Samen nemen ze de opvoeding van de jonge koning ter hand en staan hem met raad en daad terzijde. Als Dagobert in 629, na het overlijden van zijn vader, koning wordt van vrijwel het gehele Frankische Rijk, vergezelt Pippijn hem naar zijn nieuwe hoofdstad Parijs. De Austrasische adel is het er niet mee eens dat het machtscentrum op deze manier wordt verlegd. Dagobert I werd daarom onder druk gezet om zijn jonge zoon Sigebert tot koning van Austrasië te benoemen wat in 634 metterdaad gebeurt.
Na het overlijden van Dagobert in 639 keert Pippijn van Landen naar Austrasië terug. Hoewel officieel koning Sigebert III daar aan het bewind is, berust het gezag vanaf dat moment in feite bij de hofmeijer. Pippijn van Landen overlijdt omstreeks 640 en wordt begraven te Landen (pas vele jaren later wordt zijn graf overgebracht naar Nijvel). Zijn nakomelingen worden - naar hun stamvader Pippijn I - de "Pippiniden" genoemd. Na zijn dood wordt zijn zoon Grimoald I hofmeijer van Austrasië.
Pippijn was getrouwd met Iduberga (Ida), zij stichtte een klooster te Nijvel waarvan hun dochter Gertrudis de abdis werd. Zowel Iduberga als Gertrudis zijn later heilig verklaard. Zijn oudste dochter, Begga, trouwt met Ansegisel de zoon van Arnulf van Metz en stamvader van de dynastie der Karolingen.
Bron: Kwartierstaten Marcel Wissenburg
Hij trouwde met
26345611269 Iduberga (Ida) van Nijvel,
geboren omstreeks 591. Zij is overleden op dinsdag 8 mei 652 in Nivelles, ongeveer 61 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn van Landen (zie
13172805634).
Generatie 36 (voorovergrootouders)
52691222528 Mummolin der Franken,
geboren omstreeks 525. Mummolin is overleden na 566, minstens 41 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Graaf van Soissons, hofmeier van Neustrië vanaf 566 |
Kind van Mummolin uit onbekende relatie:
I. Bodogisel, geboren omstreeks 555 (zie 26345611264).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Pippijn I "de oude" van Landen, geboren omstreeks 585 in Landen bij Luik (zie 26345611268).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Iduberga (Ida) van Nijvel, geboren omstreeks 591 (zie 26345611269).
Generatie 37 (voorbetovergrootouders)
105382445056 Munderic der Franken,
geboren omstreeks 500. Munderic is overleden na 532, minstens 32 jaar oud.
Notitie bij Munderic:
Munderic, probeerde door een opstand tegen Theuderik I het
koninkrijk van zijn familie te herstellen maar werd in 532 door volgelingen van
Theuderik vermoord.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Mummolin der Franken, geboren omstreeks 525 (zie 52691222528).
Generatie 38 (vooroudouders)
210764890112 Clodéric (Chloderik) "de
Vadermoordenaar" der Franken, geboren omstreeks 480. Clodéric is overleden
in 509 in Keulen (D), ongeveer 29 jaar
oud (oorzaak: Vermoord).
Notitie bij Clodéric:
Cloderic laat zich in 508 tijdens de Frankische veldtocht
tegen de Visigoten door Clovis I opstoken om zijn vader Sigebert de Lamme te
vermoorden en zelf het koningschap op te eisen. Hij vermoordt zijn vader als die
ligt te rusten tijdens de jacht en wordt zelf koning van Ripuarische Franken.
Vervolgens wordt hij door agenten van Clovis vermoord. Clovis ontkent
betrokkenheid bij de moord op Sigibert en zegt dat de dood van Cloderic zijn
terechte straf is, en roept zichzelf uit tot koning van de Ripuarische
Franken.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kinderen van Clodéric uit onbekende relatie:
I. Munderic der Franken, geboren omstreeks 500 (zie 105382445056).
II. Doda de MONTFAUCON, geboren
omstreeks 500. Doda is overleden.
Notitie bij Doda: Doda, gehuwd met Ferreolus van Rodez, zoon van Tonantius Ferreolus
(senator), later abdis van St Pieter te Reims en heilig
verklaard.
Doda trouwde met Ferreol van SCHELDE. Ferreol is geboren omstreeks 489 in
Westfalen (D). Ferreol is overleden.
Generatie 39 (vooroudgrootouders)
421529780224 Sigernerus I (Sigibert)
(Sigernerus I van Auvergne) der Franken, geboren in 419. Sigernerus is
overleden.
Notitie bij Sigernerus:
bijgenaamd "de lamme"
Kind van Sigernerus uit onbekende relatie:
I. Clodéric (Chloderik) "de Vadermoordenaar" der Franken, geboren
omstreeks 480 (zie 210764890112).
Generatie 40 (vooroudovergrootouders)
843059560448 Clodio (’met de Lange Haren’)
der Franken (Merovenus), geboren in 395 in Westfalen (D). Clodio is overleden omstreeks
448, ongeveer 53 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Salische Franken vanaf ca. 428; koning der Franken in Westfalen (451) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Merovech der MEROVINGEN, geboren
omstreeks 415 in (F). Merovech is
overleden in 457, ongeveer 42 jaar oud.
Merovech trouwde met Verica der Franken.
Verica is overleden.
Heerlijkheid:
| stamkoning der Salische Franken (451-458) |
II. Sigernerus I (Sigibert) (Sigernerus I van Auvergne) der Franken,
geboren in 419 (zie 421529780224).
Generatie 41 (vooroudbetovergrootouders)
1686119120896 Pharamond der Franken,
geboren in 370 in Westfalen (D).
Pharamond is overleden omstreeks 429, ongeveer 59 jaar oud.
Heerlijkheid:
| 1e koning (420) van de Salische Franken in Westfalen |
Hij trouwde met
1686119120897 Argotta der OOST FRANKEN,
geboren in 376 in (F). Argotta is
overleden.
Heerlijkheid:
| Koningin der Franken |
Kind uit dit huwelijk:
I. Clodio (’met de Lange Haren’) der Franken (Merovenus), geboren in
395 in Westfalen (D) (zie 843059560448).
Generatie 42 (voorstamouders)
3372238241792 Marcomir der Franken,
geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir
is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Pharamond der Franken, geboren in 370 in Westfalen (D) (zie 1686119120896).
3372238241794 Marcomir der Franken,
geboren omstreeks 347 in (D). Marcomir
is overleden in 404, ongeveer 57 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost Franken; koning der Franken (389) |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Argotta der OOST FRANKEN, geboren in 376 in (F) (zie
1686119120897).
Generatie 43 (voorstamgrootouders)
6744476483584 Clodius I der Franken,
geboren in 324 in (D). Clodius is
overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie
3372238241792).
6744476483588 Clodius I der Franken,
geboren in 324 in (D). Clodius is
overleden in 389, 64 of 65 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Marcomir der Franken, geboren omstreeks 347 in (D) (zie
3372238241794).
Generatie 44 (voorstamovergrootouders)
13488952967168 Dagobert II der Franken,
geboren omstreeks 300. Dagobert is overleden in 379, ongeveer 79 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning der Franken (350) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Clodius I der Franken, geboren in 324 in (D) (zie
6744476483584).
Generatie 45 (voorstambetovergrootouders)
26977905934336 Genebald I der Franken,
geboren in 262. Genebald is overleden in 358, 95 of 96 jaar oud.
Kind van Genebald uit onbekende relatie:
I. Dagobert II der Franken, geboren omstreeks 300 (zie 13488952967168).
Generatie 46 (voorstamoudouders)
53955811868672 Dagobert I der Franken,
geboren in 230 in (D). Dagobert is
overleden in 317, 86 of 87 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van de Oost-Franken; koning van de Franken (306) |
Kind van Dagobert uit onbekende relatie:
I. Genebald I der Franken, geboren in 262 (zie 26977905934336).
Generatie 47 (voorstamoudgrootouders)
107911623737344 Walter der Franken.
Walter is overleden in 306.
Notitie bij publiceren van
Walter: Keizer Diocletianus (284-305) liet opnieuw de
rijksgrens herstellen. De Franken mochten zich binnen deze rijksgrens vestigen,
op voorwaarde dat zij die - net als de Bataven 300 jaar daarvoor daarvoor -
tegen andere Germaanse indringers zouden beschermen en konden zorgen voor een
veilige doorvaart van handelsschepen naar Brittannië.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Zij nemen vele gewoonten en gebruiken van de Romeinen over, evenals de taal. Bovendien maken zij kennis met een goed georganiseerde maatschappij. . De Franken hadden hun woongebied inmiddels uitgebreid naar Noord-Gallië., Als "foederati" hadden zij een zeer bescheiden bestaan binnen het Romeinse rijk. Zij waren halfvrij en gebonden aan het gebied dat zij bewoonden. Verscheidene Frankische regimenten worden vermeld in de vroege vijfde eeuw in de Notitia Dignitatum en sommige commandanten van het vierde-eeuwse Romeinse leger waren Frankisch of gedeeltelijk Frankisch van origine. De Frankische stamhoofden werden officieren in het Romeinse leger. Veel Frankische jongens werden door de Romeinen geronseld om te dienen in het Romeinse leger en het rijk tegen de Friese en Saksische zeerovers te verdedigen. Van hun "barbaarse" kameraden namen de Romeinse soldaten allerlei gewoonten over. Zo gingen zij zich kleden in mantels van dierenhuid en barbaarse oorlogskreten slakend, trokken zij ten strijde. Het woord "barbarus" werd zelfs synoniem voor "soldaat".
In deze tijd was er geen sprake van enige Frankische macht. de Frankische koningen werden vernoemd, maar geen van hen leek effectief of voor lang geregeerd te hebben.
In de vierde eeuw na Chr. namen de Franken snel in aantal toe. Van hen in ons land is maar weinig bekend doordat Frankische nederzettingen slechts sporadisch zijn opgegraven. We weten dan ook nauwelijks hoe hun woningen er hebben uitgezien, hoe ze waren ingericht, welke voorwerpen ze gebruikten, kortom hoe de Franken leefden. In het Belgische gebied ontstonden er op den duur verschillende Frankenrijkjes, elk onder hun eigen koning. Hoewel het gebied dat de Franken bewoonden officieel Romeins grondgebied was, maakten de Franken er feitelijk de dienst uit. Wel hielden zij de oude Romeinse instellingen en regels, die zij in hun gebied aantroffen in stand. Zij hadden er doodgewoon niets beters voor in de plaats te stellen. Zo bleven de oude ambtenaren de belastingen binnenhalen.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (298) |
Kind van Walter uit onbekende relatie:
I. Dagobert I der Franken, geboren in 230 in (D) (zie
53955811868672).
Generatie 48 (voorstamoudovergrootouders)
215823247474688 Clodius III der
Franken, geboren in 264. Clodius is overleden in 298, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Stichtte Orleans in het jaar 275
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (271) |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Walter der Franken (zie
107911623737344).
Generatie 49 (voorstamoudbetovergrootouders)
431646494949376 Batherus der Franken,
geboren in 238. Batherus is overleden in 272, 33 of 34 jaar oud.
Notitie bij Batherus:
Leidde legers naar Italië tot aan Ravenna. Trok plunderend
door Aragon.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (253) |
Kind van Batherus uit onbekende relatie:
I. Clodius III der Franken, geboren in 264 (zie 215823247474688).
Generatie 50 (vooredelouders)
863292989898752 Hilderic der Franken,
geboren in 212. Hilderic is overleden in 253, 40 of 41 jaar oud.
Notitie bij Hilderic:
Bouwde de burg Hildeburg aan de Rijn
Heerlijkheid:
| koning der Franken (213) |
Kind van Hilderic uit onbekende relatie:
I. Batherus der Franken, geboren in 238 (zie 431646494949376).
Generatie 51 (vooredelgrootouders)
1726585979797504 Sunno (Huano) der
Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F). Sunno is overleden in 213,
ongeveer 76 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken (185) |
Kind van Sunno uit onbekende relatie:
I. Hilderic der Franken, geboren in 212 (zie 863292989898752).
Generatie 52 (vooredelovergrootouders)
3453171959595008 Farabert der Franken,
geboren omstreeks 122 in Austrasië (F).
Farabert is overleden in 186, ongeveer 64 jaar oud.
Notitie bij Farabert:
hernieuwde het bondgenootschap met de Germanen
Heerlijkheid:
| koning der Franken (165) |
Kind van Farabert uit onbekende relatie:
I. Sunno (Huano) der Franken, geboren omstreeks 137 in Austrasië (F) (zie 1726585979797504).
Generatie 53 (vooredelbetovergrootouders)
6906343919190016 Chlodomir IV der
Franken, geboren in 104. Chlodomir is overleden in 166, 61 of 62 jaar oud.
Notitie bij Chlodomir:
Bouwde Marburg in Hesse
Heerlijkheid:
| koning der Franken (148) |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Farabert der Franken, geboren omstreeks 122 in Austrasië (F) (zie 3453171959595008).
Generatie 54 (vooredeloudouders)
13812687838380032 Marcomir IV der
Franken, geboren na 91. Marcomir is overleden in 149, ten hoogste 58 jaar
oud.
Heerlijkheid:
| Koning van de Franken |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Chlodomir IV der Franken, geboren in 104 (zie 6906343919190016).
Generatie 55 (vooredeloudgrootouders)
27625375676760064 Odomir der Franken,
geboren na 76. Odomir is overleden in 128, ten hoogste 52 jaar oud.
Notitie bij Odomir: sloot een vredesverdrag met de Romeinen en
Goten
Kind van Odomir uit onbekende relatie:
I. Marcomir IV der Franken, geboren na 91 (zie 13812687838380032).
Generatie 56 (vooredeloudovergrootouders)
55250751353520128 Richemer der Franken,
geboren na 59. Richemer is overleden in 114, ten hoogste 55 jaar oud.
Notitie bij Richemer:
zette de oorlogen tegen de Romeinen en Goten verder.
Stichtte Brandenburg
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Richemer uit onbekende relatie:
I. Odomir der Franken, geboren na 76 (zie 27625375676760064).
Generatie 57 (vooredeloudbetovergrootouders)
110501502707040256 Ratherius der
Franken. Ratherius is overleden vóór 90. Hij is begraven in Rotterdam.
Notitie bij Ratherius:
ratificeerde een verdrag met de Germanen en Saksen. Volgens
een oude legende bouwde hij in 90 Rotterdam en werd daar begraven
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Ratherius uit onbekende relatie:
I. Richemer der Franken, geboren na 59 (zie 55250751353520128).
Generatie 58 (vooredelstamouders)
221003005414080512 Antenor III der West
Franken, geboren omstreeks 25. Antenor is overleden omstreeks 69, ongeveer
44 jaar oud.
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Ratherius der Franken (zie
110501502707040256).
Generatie 59 (vooredelstamgrootouders)
442006010828161024 Clodomir I der West
Franken, geboren omstreeks 3. Clodomir is overleden in maart 63, ongeveer 60
jaar oud.
Notitie bij Clodomir:
verdreef de legioen van keizer Nero uit Metz en
Trier
Heerlijkheid:
| Koning van de West-Franken |
Kind van Clodomir uit onbekende relatie:
I. Antenor III der West Franken, geboren omstreeks 25 (zie 221003005414080512).
Generatie 60 (vooredelstamovergrootouders)
884012021656322048 Marcomir der West
Franken, geboren in 14 v. Chr.. Marcomir is overleden omstreeks 50, ongeveer
63 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning der West-Franken |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodomir I der West Franken, geboren omstreeks 3 (zie 442006010828161024).
Generatie 61 (vooredelstambetovergrootouders)
1768024043312644096 Clodius II (ook:
Clodine en Clogio) der Franken, geboren in 37 v. Chr.. Clodius is overleden
in 20, 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Bleef de Romeinse invallen weerstaan
Heerlijkheid:
| koning der Franken |
Kinderen van Clodius uit onbekende relatie:
II. Marcomir der West Franken, geboren in 14 v. Chr. (zie 884012021656322048).
Generatie 62 (vooredelstamoudouders)
3536048086625288192 Francus der
Franken, geboren in 57 v. Chr.. Francus is overleden in 10 v. Chr., 46 of 47
jaar oud.
Notitie bij Francus:
Veranderde de stamnaam van Sicambris naar Francis
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Hij leidde een Frankisch-Saksisch-Thurings leger van 300.000 man tegen de Romeinen. Sloot een permanent verbond met de Germaanse vorsten.
Heerlijkheid:
| eerste koning der Franken |
Kind van Francus uit onbekende relatie:
I. Clodius II (ook: Clodine en Clogio) der Franken, geboren in 37 v.
Chr. (zie 1768024043312644096).
Generatie 63 (vooredelstamoudgrootouders)
7072096173250576384 Antharius van
Sicambri, geboren in 77 v. Chr.. Antharius is overleden in 37 v. Chr., 39 of
40 jaar oud.
Notitie bij Antharius:
Weerstond de invallen van Julius Caesar.
Heerlijkheid:
| laatste Koning van Sicamber |
Kind van Antharius uit onbekende relatie:
I. Francus der Franken, geboren in 57 v. Chr. (zie 3536048086625288192).
Generatie 64 (vooredelstamoudovergrootouders)
14144192346501152768 Cassander van
Sicambri. Cassander is overleden in 74 v. Chr..
Notitie bij Cassander:
Sloot een militair verbond met koning Hamecus van Thuringen
en koning Arabius van Saksen.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Cassander uit onbekende relatie:
I. Antharius van Sicambri, geboren in 77 v. Chr. (zie 7072096173250576384).
Generatie 65 (vooredelstamoudbetovergrootouders)
28288384693002305536 Merodachus (ook:
Mercodochus) van Sicambri. Merodachus is overleden in 94 v. Chr..
Notitie bij Merodachus:
Leidde een leger van 22.000 man tegen Romeinse centra in
Italië en onderwierp Bohemen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Merodachus uit onbekende relatie:
I. Cassander van Sicambri (zie
14144192346501152768).
Generatie 66 (aartsouders)
56576769386004611072 Chlodomir II van
Sicambri. Chlodomir is overleden in 122 v. Chr..
Notitie bij Chlodomir:
de Galliërs schonden het verdrag maar werden
teruggeslagen
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Chlodomir uit onbekende relatie:
I. Merodachus (ook: Mercodochus) van Sicambri (zie 28288384693002305536).
Generatie 67 (aartsgrootouders)
113153538772009222144 Antenor II van
Sicambri, geboren in 190 v. Chr.. Antenor is overleden in 143 v. Chr., 46 of
47 jaar oud.
Notitie bij Antenor:
Sloot een vredesverdrag met de Galliërs
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Chlodomir II van Sicambri (zie
56576769386004611072).
Generatie 68 (aartsovergrootouders)
226307077544018444288 Clodius I van
Sicambri, geboren in 215 v. Chr.. Clodius is overleden in 159 v. Chr., 55 of
56 jaar oud.
Notitie bij Clodius:
Weerstond de Romeinen en Galliers
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Clodius uit onbekende relatie:
I. Antenor II van Sicambri, geboren in 190 v. Chr. (zie 113153538772009222144).
Generatie 69 (aartsbetovergrootouders)
452614155088036888576 Marcomir II van
Sicambri, geboren in 235 v. Chr.. Marcomir is overleden in 170 v. Chr., 64
of 65 jaar oud.
Notitie bij Marcomir:
Verslaat Romeinen, Galliers en Goten. Stelt de handelingen
der Galliersop rijm.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Clodius I van Sicambri, geboren in 215 v. Chr. (zie 226307077544018444288).
Generatie 70 (aartsoudouders)
905228310176073777152 Niconar van
Sicambri, geboren in 255 v. Chr.. Niconar is overleden in 200 v. Chr., 54 of
55 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Marcomir II van Sicambri, geboren in 235 v. Chr. (zie 452614155088036888576).
Generatie 71 (aartsoudgrootouders)
1810456620352147554304 Chlodomir I van
Sicambri. Chlodomir is overleden.
Notitie bij Chlodomir:
Sicambrie ook geschreven als Sicambri. Sicambrie was
Nederland rond en vooral boven de Maas en Rijn.
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Was waarschijnlijk een Salische Frank.
Sloot zich aan bij de Saksen en Thuringers tegen de Galliërs
Hij trouwde met
1810456620352147554305 Sedanus, geboren
in 275 v. Chr.. Sedanus is overleden in 225 v. Chr., 49 of 50 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Niconar van Sicambri, geboren in 255 v. Chr. (zie 905228310176073777152).
Kind van Elidure uit onbekende relatie:
I. Glennis Dee (zie
905228310176073777153).
Generatie 72 (aartsoudovergrootouders)
3620913240704295108610 Basanus de Grote
(ook: Bassanus Magnus) van Sicambri, geboren omstreeks 310 v. Chr.. Basanus
is overleden in 250 v. Chr., ongeveer 60 jaar oud.
Notitie bij Basanus:
Priester-koning Bouwde de stad Bassanburg (nu
Aken)
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Sedanus, geboren in 275 v. Chr. (zie 1810456620352147554305).
Generatie 73 (aartsoudbetovergrootouders)
7241826481408590217220 Diocles van
Sicambri, geboren in 344 v. Chr.. Diocles is overleden in 300 v. Chr., 43 of
44 jaar oud.
Notitie bij Diocles:
Hielp de Saksen tegen de Goten en de zuidelijke
Galliërs.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Basanus de Grote (ook: Bassanus Magnus) van Sicambri, geboren
omstreeks 310 v. Chr. (zie
3620913240704295108610).
Generatie 74 (aartsstamouders)
14483652962817180434440 Helenus I van
Sicambri, geboren in 385 v. Chr.. Helenus is overleden in 339 v. Chr., 45 of
46 jaar oud.
Notitie bij Helenus:
Koning en priester van de Arcadische zeegod
Pallas
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Diocles van Sicambri, geboren in 344 v. Chr. (zie 7241826481408590217220).
Generatie 75 (aartsstamgrootouders)
28967305925634360868880 Priamus van
Sicambri, geboren in 425 v. Chr.. Priamus is overleden in 358 v. Chr., 66 of
67 jaar oud.
Notitie bij Priamus:
Hij leefde aan de monding van de Donau maar werd door de
oprukkende Goten in de richting Duitse grens gedreven. Hij voerde het Nieuwe
Verbond en de Saksische taal in.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
De zogenaamde Schat van Priamus is een schat van van sier- en gebruiksvoorwerpen, grotendeels van goud, die in 1873 werd gevonden door de Duitse archeoloog Heinrich Schliemann in Troje (het tegenwoordige Hisarlik in Turkije).
Op 31 mei 1873 vond Schliemann deze schat. Hij noemde zijn vondst de ‘Schat van Priamus’ in de veronderstelling dat de voorwerpen hadden toebehoord aan Priamus, de legendarische laatste koning van Troje. Het feit dat de vondst werd gedaan in een laag die bedekt was door een brandlaag, sterkte hem in de veronderstelling dat het ging om het Troje dat door de Grieken was platgebrand. In werkelijkheid zijn de voorwerpen veel ouder. Ze stammen uit de laag die later is aangeduid als Troje II en dateren van ca. 2500 v.Chr. of zelfs nog iets daarvoor. Ze lagen in een soort stenen kist direct buiten de poort van Troje II.
Toen men bij het graven op een diepte van 15 m. op een metalen voorwerp was gestoten, gaf Schliemann zijn arbeiders vrijaf onder het voorwendsel dat het zijn verjaardag was, en groef zelf de schat op. Deze bestond uit zo’n 7.000 voorwerpen (waarbij Schliemann overigens wel elk kraaltje meetelde). Volgens het verslag van Schliemann verborg hij de vondsten in de sjaal van zijn vrouw Sophie uit vrees voor op diefstal beluste arbeiders. Het is een detail dat Schliemann verzonnen heeft, want in werkelijkheid was zijn vrouw toen in Griekenland. Hij maakte de vondst, noch de vindplaats bekend aan de Ottomaanse autoriteiten, maar smokkelde de vondst het land uit, naar Griekenland. In 1874 werd Schliemann door de Ottomaanse autoriteiten aangeklaagd wegens illegale uitvoer van oudheden. Schliemann werd veroordeeld tot een boete van 10.000 goudfranken. Hij betaalde er 50.000, maar gaf de Schat niet terug.
In 1877 vond een eerste tentoonstelling plaats van de Trojeschatten in Londen. In 1881 schonk Schliemann de vondsten aan de stad Berlijn, waar ze een belangrijke attractie werden in het Kunstgewerbemuseum (nu Gropius-Bau). Bij de inrichting van de Schliemannzaal werd een later beroemd geworden foto gemaakt van Sophie Schliemann in Trojaans ornaat met gouden sieraden uit de Schat van Priamus.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was de Schat opgeslagen in een bunker in de dierentuin van Berlijn. In 1945 werd hij geconfisqueerd door het Rode Leger. Daarna was lange tijd onbekend of de schat nog bestond. In 1991 echter maakten de Russische kunsthistorici Grigorii Kozlov en Konstantin Akinsha bekend dat de Schat van Priamus was teruggevonden in het Poesjkinmuseum in Moskou. Pas twee jaar later bevestigden de Russische autoriteiten de vondst. Sinds april 1996 zijn 259 objecten uit de Schat daar weer tentoongesteld. Inmiddels hebben zowel de Duitse als de Turkse autoriteiten aanspraken op de schat doen gelden.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Helenus I van Sicambri, geboren in 385 v. Chr. (zie 14483652962817180434440).
Generatie 76 (aartsstamovergrootouders)
57934611851268721737760 Antenor I van
Sicambri, geboren in 465 v. Chr.. Antenor is overleden in 384 v. Chr., 80 of
81 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Sicamber |
Hij trouwde met
57934611851268721737761 Cambra. Cambra
is overleden.
Notitie bij Cambra: De stam Sicamber is vernoemt naar Cambra
Kind uit dit huwelijk:
I. Priamus van Sicambri, geboren in 425 v. Chr. (zie 28967305925634360868880).
Generatie 77 (aartsstambetovergrootouders)
115869223702537443475520 Marcomirus I (the
Cimmerier) Van Troje, geboren in 495 v. Chr.. Marcomirus is overleden in 412
v. Chr., 82 of 83 jaar oud.
Notitie bij Marcomirus:
Trok met de Cimmeriërs vanaf de Zwarte Zee naar
West-Friesland, Gelre en Holland. Stak de Rijn over en veroverde het noorden van
Gallië.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomirus uit onbekende relatie:
I. Antenor I van Sicambri, geboren in 465 v. Chr. (zie 57934611851268721737760).
Generatie 78 (aartsstamoudouders)
231738447405074886951040 Antenor de
Cimmerier Van Troje, geboren in 526 v. Chr.. Antenor is overleden in 443 v.
Chr., 82 of 83 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje, Koning van de Scytische Cimmeriërs aan de Zwarte Zee |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Marcomirus I (the Cimmerier) Van Troje, geboren in 495 v. Chr.
(zie 115869223702537443475520).
Generatie 79 (aartsstamoudgrootouders)
463476894810149773902080 Helenos IV (ook:
Ephraim) Van Troje, geboren in 555 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Antenor de Cimmerier Van Troje, geboren in 526 v. Chr. (zie 231738447405074886951040).
Generatie 80 (aartsstamoudovergrootouders)
926953789620299547804160 Priamus IV Van
Troje, geboren in 585 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Helenos IV (ook: Ephraim) Van Troje, geboren in 555 v. Chr. (zie 463476894810149773902080).
Generatie 81 (aartsstamoudbetovergrootouders)
1853907579240599095608320 Marcomir Van
Troje, geboren in 605 v. Chr.. Marcomir is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Marcomir uit onbekende relatie:
I. Priamus IV Van Troje, geboren in 585 v. Chr. (zie 926953789620299547804160).
Generatie 82 (aartsedelouders)
3707815158481198191216640 Diluglio Dilulius
Van Troje, geboren in 635 v. Chr.. Diluglio is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglio uit onbekende relatie:
I. Marcomir Van Troje, geboren in 605 v. Chr. (zie 1853907579240599095608320).
Generatie 83 (aartsedelgrootouders)
7415630316962396382433280 Plaserio III Van
Troje, geboren in 665 v. Chr.. Plaserio is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
I. Diluglio Dilulius Van Troje, geboren in 635 v. Chr. (zie 3707815158481198191216640).
Generatie 84 (aartsedelovergrootouders)
14831260633924792764866560 Helenos III Van
Troje, geboren in 695 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
I. Plaserio III Van Troje, geboren in 665 v. Chr. (zie 7415630316962396382433280).
Generatie 85 (aartsedelbetovergrootouders)
29662521267849585529733120 Diluglic (ook:
Diluglio Dilulius) Van Troje, geboren in 725 v. Chr.. Diluglic is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Diluglic uit onbekende relatie:
I. Helenos III Van Troje, geboren in 695 v. Chr. (zie 14831260633924792764866560).
Generatie 86 (aartsedeloudouders)
59325042535699171059466240 Almadion (ook:
Almadius) Van Troje, geboren in 755 v. Chr.. Almadion is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Almadion uit onbekende relatie:
I. Diluglic (ook: Diluglio Dilulius) Van Troje, geboren in 725 v.
Chr. (zie 29662521267849585529733120).
Generatie 87 (aartsedeloudgrootouders)
118650085071398342118932480 Getmalor
Gentilanor Van Troje, geboren in 785 v. Chr.. Getmalor is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Getmalor uit onbekende relatie:
I. Almadion (ook: Almadius) Van Troje, geboren in 755 v. Chr. (zie 59325042535699171059466240).
Generatie 88 (aartsedeloudovergrootouders)
237300170142796684237864960 Priamus III Van
Troje, geboren in 815 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Getmalor Gentilanor Van Troje, geboren in 785 v. Chr. (zie 118650085071398342118932480).
Generatie 89 (aartsedeloudbetovergrootouders)
474600340285593368475729920 Alexander Van
Troje, geboren in 780 v. Chr.. Alexander is overleden in 677 v. Chr., 102 of
103 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Alexander uit onbekende relatie:
I. Priamus III Van Troje, geboren in 815 v. Chr. (zie 237300170142796684237864960).
Generatie 90 (aartsedelstamouders)
949200680571186736951459840 Basabiliano II
Van Troje, geboren in 875 v. Chr.. Basabiliano is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
I. Alexander Van Troje, geboren in 780 v. Chr. (zie 474600340285593368475729920).
Generatie 91 (aartsedelstamgrootouders)
1898401361142373473902919680 Plesron II Van
Troje, geboren in 905 v. Chr.. Plesron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
I. Basabiliano II Van Troje, geboren in 875 v. Chr. (zie 949200680571186736951459840).
Generatie 92 (aartsedelstamovergrootouders)
3796802722284746947805839360 Helenos II Van
Troje, geboren in 935 v. Chr.. Helenos is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Helenos uit onbekende relatie:
I. Plesron II Van Troje, geboren in 905 v. Chr. (zie 1898401361142373473902919680).
Generatie 93 (aartsedelstambetovergrootouders)
7593605444569493895611678720 Priamus II Van
Troje, geboren in 965 v. Chr.. Priamus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Priamus uit onbekende relatie:
I. Helenos II Van Troje, geboren in 935 v. Chr. (zie 3796802722284746947805839360).
Generatie 94 (aartsedelstamoudouders)
15187210889138987791223357440 Antenor I Van
Troje, geboren in 995 v. Chr.. Antenor is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Antenor uit onbekende relatie:
I. Priamus II Van Troje, geboren in 965 v. Chr. (zie 7593605444569493895611678720).
Generatie 95 (aartsedelstamoudgrootouders)
30374421778277975582446714880 Plesario II
(ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1025 v. Chr.. Plesario is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesario uit onbekende relatie:
I. Antenor I Van Troje, geboren in 995 v. Chr. (zie 15187210889138987791223357440).
Generatie 96 (aartsedelstamoudovergrootouders)
60748843556555951164893429760 Gaberiano
Zaberian Van Troje, geboren in 1055 v. Chr.. Gaberiano is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gaberiano uit onbekende relatie:
I. Plesario II (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1025 v. Chr.
(zie 30374421778277975582446714880).
Generatie 97 (aartsedelstamoudbetovergrootouders)
121497687113111902329786859520 Eliacor Van
Troje, geboren in 1085 v. Chr.. Eliacor is overleden in 1010 v. Chr., 74 of
75 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Eliacor uit onbekende relatie:
I. Gaberiano Zaberian Van Troje, geboren in 1055 v. Chr. (zie 60748843556555951164893429760).
Generatie 98 (aartsvoorouders)
242995374226223804659573719040 Plesron Van
Troje, geboren in 1070 v. Chr.. Plesron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Plesron uit onbekende relatie:
I. Eliacor Van Troje, geboren in 1085 v. Chr. (zie 121497687113111902329786859520).
Generatie 99 (aartsvoorgrootouders)
485990748452447609319147438080 Plaserio
(ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1100 v. Chr.. Plaserio is overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Plaserio uit onbekende relatie:
I. Plesron Van Troje, geboren in 1070 v. Chr. (zie 242995374226223804659573719040).
Generatie 100 (aartsvoorovergrootouders)
971981496904895218638294876160 Basabiliano
I Van Troje, geboren in 1130 v. Chr.. Basabiliano is overleden.
Heerlijkheid:
| koning van Troje |
Kind van Basabiliano uit onbekende relatie:
I. Plaserio (ook: Plaserius) Van Troje, geboren in 1100 v. Chr. (zie 485990748452447609319147438080).
Generatie 101 (aartsvoorbetovergrootouders)
1943962993809790437276589752320 Gelio (ook:
Zelius) Van Troje, geboren in 1160 v. Chr.. Gelio is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Gelio uit onbekende relatie:
I. Basabiliano I Van Troje, geboren in 1130 v. Chr. (zie 971981496904895218638294876160).
Generatie 102 (aartsvooroudouders)
3887925987619580874553179504640 Esdron Van
Troje, geboren in 1190 v. Chr.. Esdron is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Esdron uit onbekende relatie:
I. Gelio (ook: Zelius) Van Troje, geboren in 1160 v. Chr. (zie 1943962993809790437276589752320).
Generatie 103 (aartsvooroudgrootouders)
7775851975239161749106359009280 Franco Van
Troje, geboren in 1220 v. Chr.. Franco is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Franco uit onbekende relatie:
I. Esdron Van Troje, geboren in 1190 v. Chr. (zie 3887925987619580874553179504640).
Generatie 104 (aartsvooroudovergrootouders)
15551703950478323498212718018560 Genger van
Scythia, geboren in 1250 v. Chr.. Genger is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Kind van Genger uit onbekende relatie:
I. Franco Van Troje, geboren in 1220 v. Chr. (zie 7775851975239161749106359009280).
Generatie 105 (aartsvooroudbetovergrootouders)
31103407900956646996425436037120 Helenos
Van Troje, geboren in 1280 v. Chr.. Helenos is overleden.
Notitie bij Helenos:
Helenus is een naam uit de Griekse mythologie en kan
betrekking hebben op de volgende personen:
openbaarde (onder dwang) aan de Grieken, hoe zij door middel van een houten paard de stad konden nemen
De zoon van de Trojaanse koning Priamus en koningin Hekabe.
Net zoals Odysseus als de listigste onder de Grieken gerekend werd, was Helenus de slimste onder de Trojanen. Hij was een ziener die, eenmaal gevangengenomen door de Grieken, onthulde dat Troje niet zou vallen zonder de wapens van Herakles. Deze waren achtergebleven bij Philoctetes op het eiland Limnos. Na de plundering van Troje huwde hij Andromache, weduwe van zijn omgekomen broer Hector, en volgde hij Neoptolemus naar Epirus, waar hij koning werd.
openbaarde (onder dwang) aan de Grieken, hoe zij door middel van een houten paard de stad konden nemen
De zoon van de Trojaanse koning Priamus en koningin Hekabe.
Net zoals Odysseus als de listigste onder de Grieken gerekend werd, was Helenus de slimste onder de Trojanen. Hij was een ziener die, eenmaal gevangengenomen door de Grieken, onthulde dat Troje niet zou vallen zonder de wapens van Herakles. Deze waren achtergebleven bij Philoctetes op het eiland Limnos. Na de plundering van Troje huwde hij Andromache, weduwe van zijn omgekomen broer Hector, en volgde hij Neoptolemus naar Epirus, waar hij koning werd.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Genger van Scythia, geboren in 1250 v. Chr. (zie 15551703950478323498212718018560).
Generatie 106 (aartsvoorstamouders)
62206815801913293992850872074240 Priamus
Van Troje, geboren in 1320 v. Chr.. Priamus is overleden in 1240 v. Chr., 79
of 80 jaar oud.
Notitie bij Priamus:
Priamus ( Priamos; Nederlands, verouderd: Priaam) was in de
Griekse mythologie de laatste koning van de stad Troje. Zijn naam betekent
letterlijk ’de gekochte’. Hij is vooral bekend uit De Illias van
Homerus.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Hij was de zoon van Laomedon en de kleinzoon van Ilos. De naam van zijn moeder wordt in de Ilias niet genoemd, maar volgens latere bronnen heette ze Strymo of Leukippe (dan wel Zeuxippe). Priamus had vele vrouwen. Polygamie is dan ook in Griekse ogen karakteristiek voor een oriëntaalse vorst. Zijn eerste vrouw was Arisbe, die hij aan de Trojaan Hyrtakos gaf. Hekabe (of Hecuba) was echter de vrouw met wie hij de beste verstandhouding had. Tot zijn bijvrouwen behoorden Laothoë, de dochter van Altes, de koning der Lelegers, en Kastianeira (Ilias 8, 305).
Volgens de Ilias had Priamus 50 zoons, van wie 19 van Hekabe, en 12 dochters. Volgens andere bronnen had hij 50 zoons en 50 dochters. Met Laothoë had hij twee zoons, Polydorus, zijn jongste en meest geliefde zoon die door Achilles werd gedood, en Lycaon. Bij Hekabe was hij de vader van onder meer de volgende zoons: Paris, Hector, Deïphobus, Troïlus, Antiphus, Polites en Helenus. Bij een slavin had hij Cebriones als zoon, de wagenmenner van Hector, bij Arisbe (of bij Alexirrhoë) Aesacus en bij Kastianeira Gorguthion.
Hij had bij Hekabe onder andere de volgende dochters: Ilione (de oudste dochter), Cassandra, Polyxena, Laodice (die als zijn mooiste dochter gold) en Creüsa (de vrouw van Aeneas).
Volgens Homerus (Ilias 3, 184-190) heeft hij ooit in Frygië oorlog gevoerd met de Amazonen. Vergilius (Aeneïs 8, 157 e.v.) noemt zijn bezoeken aan Salamis en Arcadië. Maar Priamus is vooral bekend als de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog. Aan het begin van de oorlog was hij een machtige en rijke koning, wiens rijk zich uitstrekte van Lesbos via Frygië tot aan de Hellespont. Maar in de Ilias, die zich afspeelt in het tiende en laatste oorlogsjaar, is hij een oude man die niet meer actief deelneemt aan de strijd en toeschouwer is. Hij is weliswaar voorzitter van de krijgsvergadering, maar zijn zoons overheersen hem. Hij sluit met Agamemnon een verdrag over een duel (Ilias 3). Later vraagt hij tevergeefs vrede, maar hij krijgt wel een wapenstilstand om de doden te begraven (Ilias 7, 365-420). Hij tracht Hector zonder succes van het laatste gevecht af te houden (Ilias 22, 25-78). Na Hectors dood gaat hij naar de tent van Achilles en slaagt erin het lichaam van zijn zoon los te kopen (Ilias 24).
Tijdens de val van Troje (niet beschreven door Homerus) werd hij gedood door Achilles’ zoon Neoptolemus, hoewel hij zijn toevlucht had genomen tot het altaar van Zeus Herkeios. Dit is afgebeeld in vele vaasschilderingen en beschreven door onder meer Vergilius (Aeneïs 2, 505-558) en in Shakespeare’s Hamlet.
Hij trouwde met
62206815801913293992850872074241
Hekabe. Hekabe is overleden.
Notitie bij Hekabe: Hekabe of Hecabe, in het Latijn Hecuba, was een koningin van
Troje.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Zij was getrouwd met koning Priamus, die leefde tijdens de Trojaanse oorlog. Haar oudste zoon was Hector, de roemruchte held die dood en vernieling zaaide onder de Grieken tot Achilles weer op het slagveld kwam en een einde maakte aan Hectors leven. Een van haar andere zoons, Paris, was de oorzaak van de Trojaanse oorlog. Nadat Priamus door Achilles’ zoon Neoptolemus werd neergestoken, werd Hecabe een slavin van de Griekse opperbevelhebber Agamemnon. Na een tijd aan het hof van Agamemnon te hebben verbleven verwerd ze (volgens sommige lezingen) tot een zeurende vrouw.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Hektor van Athene. Hektor is
overleden.
Notitie bij Hektor: Hektor of Hector (Latijn) is een figuur uit de Griekse mythologie.
Hij is een zoon van de Trojaanse koning Priamos en Hekabe, en daarmee een broer
van Paris, Helenos, Troïlos en van Kreousa, Kassandra en Polyxena. Hij was
getrouwd met Andromache en had met haar een zoon, Astyanax. Hektor werd
beschouwd als de voornaamste beschermer van Troje gedurende de Trojaanse
oorlog.
Aangezien hij een verbod had om Achilles te ontmoeten (voorspeld door een ziener), speelde hij het klaar om gedurende de eerste 10 jaar van de oorlog van het slagveld te blijven als Achilles in de buurt was. Wanneer Achilles zich weer eens mokkend buiten de strijd hield teisterde Hektor de Grieken. Hij doodde vele bekende Griekse strijders waaronder Asaios.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
Aangezien hij een verbod had om Achilles te ontmoeten (voorspeld door een ziener), speelde hij het klaar om gedurende de eerste 10 jaar van de oorlog van het slagveld te blijven als Achilles in de buurt was. Wanneer Achilles zich weer eens mokkend buiten de strijd hield teisterde Hektor de Grieken. Hij doodde vele bekende Griekse strijders waaronder Asaios.
Maar toen hij Patroklos doodde, de neef van Achilles, raakte Achilles gemotiveerd om weer deel te nemen aan de strijd. Hektor werd uitgedaagd voor een duel en werd verslagen door Achilles. Al stervende smeekte Hektor Achilles om zijn lichaam over te brengen naar Priamos, maar Achilles weigerde en bond zijn lichaam achter zijn strijdwagen en sleepte hem 3 maal vernederend rond de stad, vooraleer hij hem achterliet voor de honden en gieren om op te eten. De goden beschermden het lichaam van Hektor echter tegen verdere schade (Boek 22 Illias). Elke dag sleepte Achilles Hektor 3 x maal rond het graf van Patroklos. Achilles had gezworen bij de dood van Patroklos, dat hij Hektors lijk nooit aan de Trojanen zou overhandigen. Zeus kwam tussenbeide en liet hem door zijn eigen moeder, de nimf Thetis overtuigen. Priamos, kapot van verdriet, werd door Iris, bode van de Goden, overtuigd om toch naar Achilles te gaan en zijn lijk vrij te kopen. Door medelijden bewogen, plooide Achilles om het verdriet van de oude man en aanvaardde de immense losprijs. Hij liet het lijk zelfs wassen en in doeken wikkelen, vooraleer hij het aan Priamos meegaf. Daarna was er nog een wapenstilstand van 12 dagen, gedurende het hele rouwproces.
II. Paris van Athene. Paris is
overleden.
Notitie bij Paris: Paris (Páris) is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij was een
zoon van de Trojaanse koning Priamos en diens gemalin Hekabe. Hij droeg ook de
naam van Alexandros (Alexander). Door zijn schuld gingen zijn hele geslacht en
zijn vaderstad ten gronde.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
Op de Olympus was tussen drie godinnen een hevige twist ontstaan. Zeus had namelijk besloten Peleus met de Nereïde Thetis in het huwelijk te doen treden, waaruit Achilles werd geboren. Alle goden en godinnen waren op het prachtige bruiloftsmaal genodigd, dat in Thessalië gehouden werd, en elk bracht voor het bruidspaar geschenken mede. Slechts Eris, de godin van de tweedracht, was, uit vrees voor stoornis van de vreugde, niet uitgenodigd. Om zich voor deze belediging te wreken, wierp zij plotseling op de door de gasten omringde en heerlijk versierde feestdis een gouden appel, met het opschrift: "t?? ?a???st??, voor de schoonste!" Hera, Athena en Aphrodite deden hun aanspraken op de appel gelden. Toen zij het niet eens konden worden, wendden zij zich tot Zeus met het verzoek, dat hij in deze strijd zou beslissen. Deze had echter geen lust zich de wraak van twee van de godinnen op de hals te halen. Hij ontweek daarom voorzichtig een beslissende uitspraak, en verwees hen naar de op de berg Ida wonende Paris. De godinnen namen hem als scheidsrechter aan, en begaven zich, onder geleide van Hermes, naar de Ida. Paris verklaarde, nadat Hermes hem de oorzaak van de komst van de drie godinnen had medegedeeld, aan hun verlangen te willen voldoen. Lang stond hij besluiteloos. Alle drie schenen hem even schoon toe. Hera poogde de jongeling te overhalen om haar de prijs van de schoonheid toe te kennen, door hem te beloven, dat zij hem de grootste rijkdommen en de heerschappij over geheel Azië zou schenken; Athena beloofde hem grote krijgsroem en de diepste wijsheid; Aphrodite eindelijk wendde nog krachtiger middelen aan om de scheidsrechter tot haar belang over te halen; zij streelde zijn eigenliefde, door hem als de schoonste jongeling van Phrygië te roemen, die ook de schoonste vrouw op aarde waardig was. Tevens beloofde zij hem, dat zij hem zou bijstaan om de liefde te verwerven van de schoonste vrouw op aarde, Helena, de dochter van Leda en gemalin van Menelaos, de koning van Sparta, wanneer hij haar de prijs van de schoonheid toewees. Nu aarzelde Paris niet langer; meegesleept door de verleidelijke voorstellingen en beloften van de godin Aphrodite, schonk hij haar de gouden appel. Van die tijd af waren Hera en Athena verbitterde vijandinnen van de Trojanen.
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
Geboorte en jeugd
Reeds voordat hij geboren werd, voorspelde een voorteken de rampen, die door hem over de stad zouden komen. Toen zijn moeder van hem zwanger was, droomde zij op zekere nacht, dat zij een brandende fakkel baarde, die langzamerhand zulk een ontzaglijke vlam werd, dat de gehele stad daardoor aangetast en in de as werd gelegd. Zij verhaalde die droom ’s morgens aan Priamos, die dadelijk de waarzeggers en droomuitleggers, waaronder ook zijn zoon Aisakos, tot zich liet komen,om de verklaring van die droom te vernemen. Zij deden de schrikwekkende uitspraak, dat Hekabe een zoon zou baren, die, zo hij in leven bleef, bestemd was om zijn vaderland in het verderf te storten. Nauwelijks was de knaap geboren, of de bezorgde vader gaf hem, evenals Laios eenmaal met Oidipus deed, aan zijn dienaren over, met last om hem om te brengen of in het bos te vondeling te leggen. Een van de bedienden, Agelaos genaamd, bracht de jonggeborene op de bosrijke top van het naburige Idagebergte en legde hem daar neer, opdat hij door honger of door verscheurende dieren zou omkomen. Toen hij evenwel na verloop van vijf dagen weerom op de eenzame plaats kwam, vond hij het kind nog fris en gezond; een berin had het gezoogd. Uit medelijden nam de herder het nu tot zich, bracht het naar zijn woning, gaf het de naam van Paris en voedde het als zijn eigen zoon op. De knaap groeide tot een schone jongeling op, terwijl hij steeds onder de herders leefde, die de koninklijke kudden op de berg weidden, en deze gaven hem de naam van Alexandros d.i. "die de mannen afweert", omdat hij de kudden op de krachtigste wijze tegen de rovers beschermde. Terwijl hij zo op het land leefde, gebeurde er iets, dat op zijn eigen lot, en op dat van Troje de noodlottigste invloed zou uitoefenen. Die gebeurtenis is bekend onder de naam van het "oordeel van Paris".
Het oordeel van Paris
Op de Olympus was tussen drie godinnen een hevige twist ontstaan. Zeus had namelijk besloten Peleus met de Nereïde Thetis in het huwelijk te doen treden, waaruit Achilles werd geboren. Alle goden en godinnen waren op het prachtige bruiloftsmaal genodigd, dat in Thessalië gehouden werd, en elk bracht voor het bruidspaar geschenken mede. Slechts Eris, de godin van de tweedracht, was, uit vrees voor stoornis van de vreugde, niet uitgenodigd. Om zich voor deze belediging te wreken, wierp zij plotseling op de door de gasten omringde en heerlijk versierde feestdis een gouden appel, met het opschrift: "t?? ?a???st??, voor de schoonste!" Hera, Athena en Aphrodite deden hun aanspraken op de appel gelden. Toen zij het niet eens konden worden, wendden zij zich tot Zeus met het verzoek, dat hij in deze strijd zou beslissen. Deze had echter geen lust zich de wraak van twee van de godinnen op de hals te halen. Hij ontweek daarom voorzichtig een beslissende uitspraak, en verwees hen naar de op de berg Ida wonende Paris. De godinnen namen hem als scheidsrechter aan, en begaven zich, onder geleide van Hermes, naar de Ida. Paris verklaarde, nadat Hermes hem de oorzaak van de komst van de drie godinnen had medegedeeld, aan hun verlangen te willen voldoen. Lang stond hij besluiteloos. Alle drie schenen hem even schoon toe. Hera poogde de jongeling te overhalen om haar de prijs van de schoonheid toe te kennen, door hem te beloven, dat zij hem de grootste rijkdommen en de heerschappij over geheel Azië zou schenken; Athena beloofde hem grote krijgsroem en de diepste wijsheid; Aphrodite eindelijk wendde nog krachtiger middelen aan om de scheidsrechter tot haar belang over te halen; zij streelde zijn eigenliefde, door hem als de schoonste jongeling van Phrygië te roemen, die ook de schoonste vrouw op aarde waardig was. Tevens beloofde zij hem, dat zij hem zou bijstaan om de liefde te verwerven van de schoonste vrouw op aarde, Helena, de dochter van Leda en gemalin van Menelaos, de koning van Sparta, wanneer hij haar de prijs van de schoonheid toewees. Nu aarzelde Paris niet langer; meegesleept door de verleidelijke voorstellingen en beloften van de godin Aphrodite, schonk hij haar de gouden appel. Van die tijd af waren Hera en Athena verbitterde vijandinnen van de Trojanen.
Terugkeer naar Troje
Paris was echter reeds gehuwd met de nimf Oinone, een dochter van de Phrygische stroomgod Kebren; zij was op het gebergte Ida zijn gade geworden, en had hem zelfs reeds een zoon, Korythos genaamd, geschonken. Daar zij de gave bezat om in de toekomst te zien, had zij hem ongeluk voorspeld, wanneer hij zich ooit tot ontrouw jegens haar zou laten verleiden. Paris echter gaf zich geheel aan de hoop op de blije toekomst over, die hem door de godin van de liefde was geopend, en zonder zich om de droefheid van zijn gade en haar sombere voorspellingen te bekommeren, besloot hij het gebergte te verlaten, waar hij tot nu toe, onbekend met zijn afstamming, geleefd had. Bij zijn vertrek vermaande hem de verstotene nog - zóver ging haar trouwe liefde - om zich haar te herinneren en tot haar terug te keren, indien hij ooit gewond werd, daar zij alleen in staat was, om hem te genezen. Hij richtte zijn schreden naar Troje, zoals Aphrodite hem aangeraden had. Juist toen hij wilde vertrekken, was koning Priamos op het denkbeeld gekomen om ter gedachtenis van zijn dood gewaande zoon Paris lijkspelen te vieren, waarbij een prachtige stier, die men uit de koninklijke weides haalde, tot prijs van de overwinnaars bestemd werd. Toevallig zocht men juist de lievelingsstier van Paris uit. Om deze van de offerdood te redden, verhaastte hij zijn tocht naar Troje, nam aan de wedstrijd deel, en overwon daarin al zijn tegenstanders. Over dit geluk vertoornd en daarop ijverzuchtig, trok Deïphobos, of Hektor, beide zonen van Priamos, het zwaard tegen de vreemdeling; deze vluchtte voor zijn aanvaller in de tempel van Zeus Herkeios, en zocht zijn toevlucht bij het altaar. Daar zag hem zijn zuster, de waarzegster Cassandra; zij herkende hem als haar verloren broeder, en nu weigerde Priamos niet meer hem als zijn zoon te erkennen, omdat, volgens de vroegere uitlegging van de droom, het gevaar voorbij zou zijn, wanneer dertig jaren verlopen waren. Volgens een ander verhaal maakte Paris zich zelf bekend, terwijl hij zijn afkomst bewees door de kleren te tonen, waarmee men hem in het bos had gelegd.
Priamos vervulde nu de vurige wens van zijn teruggevonden zoon en liet hem naar Sparta reizen, door hem als gezant naar daar te zenden. Reeds lang had er een spanning tussen Troje en Sparta bestaan. De reden daarvoor wordt verschillend opgegeven. Een van de hierop betrekking hebbende legenden verhaalt, dat Pelops, de stamvader van het Spartaanse vorstengeslacht, door de grootvader van Priamos, Ilos, de vorst van Troje en de stichter van Ilion of Troje, uit Phrygië was verdreven. Door verloop van tijd was deze vijandelijkheid echter een weinig op de achtergrond geraakt, zodat Paris met zeer grote gastvrijheid door de koning Menelaos, de gemaal van de schone Helena, werd ontvangen. Terwijl Paris nog aan zijn hof verblijf hield, zag de koning zich echter gedwongen een reis naar Kreta te ondernemen, zonder in het minst de boosaardige oogmerken te vermoeden, waarmee zijn gast naar Sparta gekomen was. Van deze afwezigheid maakte Paris, onder voortdurende medewerking van Aphrodite, gebruik, om de schone Helena te verleiden. De godin zelf kwam tot hem met haar volgelingen, Eros, de god van de liefde, Himeros, de god van het zoet verlangen van de liefde, met de Chariten, met Pothos, de god van de begeerte, en Hymen, de god van het huwelijk. Door Aphrodite bijgestaan haalde Paris eindelijk Helena over om met hem te vluchten; zij volgde hem met een groot deel van de aan haar gemaal toebehorende schatten, vergezeld door haar vriendin (of slavin) Aithra en een dienares Klymene, vrijwillig op een schip, dat gereed lag om naar Troje weg te zeilen. Andere verhalen berichten, dat zij gewelddadig geroofd of buiten het paleis gelokt werd, terwijl Aphrodite de gestalte van Menelaos aangenomen had, en haar zo op het schip bracht.
Op het eiland Kranaë vierde Paris met haar zijn huwelijk en trok over Egypte en Phoenicië met haar naar zijn vaderland terug.
De Trojaanse oorlog
Intussen keerde Menelaos naar huis terug, en toorn maakte zich van hem meester, toen hij vernam, hoe het recht van de gastvrijheid in zijn huis was geschonden. Dadelijk nam hij toebereidselen om Paris op geduchte wijze voor zijn schandelijke daad te straffen. Hij riep al de vorsten van Griekenland op, om de hem aangedane hoon op de rover te wreken en Troje te belegeren, opdat hem zijn gemalin en zijn schatten zouden worden teruggegeven. Toen het Griekse leger voor Troje gekomen was, drongen de meer verstandige bewoners van de stad, met Antenor aan het hoofd, en de onheilspellende uitspraken van de waarzeggers op de uitlevering van Helena aan. Priamos en zijn zonen kozen de partij van Paris, en besloten geweld met geweld te keren. Na een hardnekkige tienjarige strijd ging de stad Troje in vlammen op. Aan de gevechten, die gedurende die oorlog plaats hadden, nam Paris slechts weinig deel.
Strijd tussen Menelaos en Paris voor Helena: Menelaos (hand aan de linkerkant) grijpt Paris (met Phrygische muts en rond schild) bij de helm om hem naar het Griekse kamp te sleuren (Tabula iliaca, marmer, 1e eeuw v.Chr., Rome (?)).Homerus, die hem in zijn Ilias spottend Dysparis ("ongeluksparis") noemt, schildert zijn karakter als verwijfd, lafhartig, het zinnelijk genot najagende en meer tot vreedzame bezigheden geneigd; soms laat hij hem echter, wanneer zijn eerzucht sterk geprikkeld is, niet zonder dapperheid en geluk op het slagveld verschijnen. De mythe verhaalt verder, dat hij, in het bijzonder na de val van Hektor, toen het gevaar, waarin de stad verkeerde, iedere dag toenam, zich dikwijls in de strijd mengde en zich als een bekwaam boogschutter deed kennen, zonder daardoor de wrok van de inwoners, die hem als de oorzaak van de krijg beschouwden, te kunnen verminderen. Hij was het, die de held Achilles door een pijlschot in zijn kwetsbare hiel van het leven beroofde, of, naar een andere mythe, hem in een tempel van Apollo op verraderlijke wijze ombracht. Hemzelf wachtte evenwel kort daarop de dood, en wel nog vóórdat de stad ingenomen werd. Philoktetes, die de boog en de pijlen van Herakles had geërfd, verwondde hem met zijn nimmer missende pijlen. De wonde van Paris was dodelijk, daar het gif van de Hydra van Lerna, waarin Herakles deze pijlen gedoopt had, nog altijd zijn doodaanbrengende kracht had behouden. Van het slagveld in de stad gedragen, dacht Paris thans eerst aan datgene, wat hem door zijn eerste gemalin Oinone voorspeld was, dat hij namelijk alleen door haar genezen zou kunnen worden. Hij liet zich daarom naar het gebergte Ida brengen, waar de verlaten nimf bij haar vader was blijven wonen: alles was evenwel vruchteloos. In haar wrok over de diepe belediging, die zij van haar echtgenoot had ondervonden, weigerde Oinone hem te genezen. Paris werd daarop stervende naar Troje teruggebracht, waar hij weinige dagen daarna de geest gaf. Nauwelijks had hij evenwel de hoogte van het gebergte verlaten, of Oinone snelde hem, vol berouw over haar hardvochtigheid, na; zij kwam echter te laat, haar vroegere echtgenoot was reeds gestorven. Reeds was de brandstapel aangestoken, die zijn lijk moest verbranden, toen zij aankwam, en nu stortte zij zich, op het gezicht van de dode, die zij nog steeds bleef liefhebben, zelf in de vlammen, om met hem te sterven. Volgens anderen wierp zij zich van een toren, of maakte een einde aan haar droefheid, door zich door ophanging van het leven te beroven. De door Paris bij Helena verwekte zonen kwamen, volgens sommige verhalen, om, door het instorten van een kamer, kort na hun vaders dood.Volgens sommige mythen werd Paris een god gemaakt na zijn dood.
III. Helenos Van Troje, geboren in 1280 v. Chr. (zie 31103407900956646996425436037120).
Generatie 107 (aartsvoorstamgrootouders)
124413631603826587985701744148480 Laomedon
Van Troje, geboren in 1380 v. Chr.. Laomedon is overleden.
Notitie bij Laomedon:
Hij was gehuwd met Strymo, de dochter van de riviergod
Skamandros, die hem vele zonen en dochters baarde. Bij de bouw van de muren van
Troje, die hij ondernam, moesten Apollon en Poseidon, die zich hadden schuldig
gemaakt aan verzet en opstand tegen Zeus, hem voor loon dienen. Volgens sommige
versies was het enkel Poseidon die de muren bouwde, terwijl Apollon de
koninklijke kudde hoedde op de Ida. Toen het werk was voltooid, weigerde de
koning echter hun het bedongen loon van dertig Trojaanse drachmen uit te
betalen. Volgens een latere sage riepen de goden bij het bouwen ook de hulp van
Aiakos in, en waar deze had gebouwd, daar kon de muur door storm worden genomen.
Sommige mythen verhalen ook, dat de beide goden niet uit dwang Laomedon hielpen,
maar vrijwillig waren gekomen, om hem te beproeven.
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
Tot straf voor de trouweloosheid van de koning zond Apollon de pest (loímos) over het land en zond Poseidon een zeemonster (??t?? / k?tos), dat het land verwoestte en haar inwoners verslond. Volgens een uitspraak van het orakel moest van tijd tot tijd aan dat monster een jonkvrouw worden geofferd. Het lot wees daartoe ook Hesione, de dochter van de koning, aan. Herakles kwam juist te Troje aan, toen hij van zijn tocht tegen de Amazonen terugkeerde. Hij beloofde de jonkvrouw te redden, indien Laomedon hem de paarden gaf, die Tros (de vader van Ilos) eens van Zeus had gekregen ter vergoeding van de door deze geroofde Ganymedes. De koning nam hiermee genoegen, doch weigerde de paarden te geven, toen Herakles het monster had gedood en Hesione gered. Diodorus preciseert dat Laomedon Herakles’ herauten Iphikles en Telamon liet gevangennemen. Deze werden in extremis gered door Priamos. Daarop trok de held met zes schepen ten strijde tegen Troje, veroverde het met behulp van zijn vriend Telamon en doodde Laomedon en al zijn zonen met uitzondering van Podarkes, die door Hesione voor haar sluier werd vrijgekocht (hij werd daarom ook Priamos genoemd, een naam afgeleid van priamai, « (af)kopen »).
Bij de Skaiische poort lag, naar men beweerde, het graf van Laomedon en aan dit graf knoopte zich het geloof, dat zolang het ongedeerd bleef, ook Troje veilig zou zijn.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Priamus Van Troje, geboren in 1320 v. Chr. (zie 62206815801913293992850872074240).
Generatie 108 (aartsvoorstamovergrootouders)
248827263207653175971403488296960 Ilus Van
Troje, geboren in 1440 v. Chr.. Ilus is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Laomedon Van Troje, geboren in 1380 v. Chr. (zie 124413631603826587985701744148480).
Generatie 109 (aartsvoorstambetovergrootouders)
497654526415306351942806976593920 Tros Van
Troje, geboren in 1500 v. Chr.. Tros is overleden.
Heerlijkheid:
| Koning van Troje (tevens naamgever) |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ilus Van Troje, geboren in 1440 v. Chr. (zie 248827263207653175971403488296960).
Generatie 110 (aartsvoorstamoudouders)
995309052830612703885613953187840
Erichtonius Van Troje, geboren in 1560 v. Chr.. Erichtonius is overleden.
Notitie bij Erichtonius:
Erichthonios van Athene is de enige Erechtheus waarvan bij
Homeros sprake is, een zoon van de aarde (een autochthonos), die Pallas Athena
had gevoed en haar een tempel gesticht.
« Athena met de ciste » (gehelmde Athena houdt een ciste (korf) met de slang Erichthonios vast) (Romeins beeldhouwwerk, 1e eeuw v.Chr.-2e eeuw v.Chr., Louvre).Gewoonlijk heet hij echter een zoon van Hephaistos. Zijn moeder heet Atthis, ofwel Hephaistos heeft hem verwekt bij Gaia (de Aarde). Toen deze namelijk voor Hera een gouden stoel had vervaardigd met verborgen boeien, die haar vasthielden, zodra zij er op ging zitten, om haar te straffen, daar zij hem, haar eigen zoon, wegens zijn lelijkheid uit de hemel had geworpen, had Zeus hierin zoveel behagen gevonden, dat hij Hephaistos beloofde, hem te geven wat hij wenste. Deze vroeg de hand van de schone en kuise Athena. Hoe vermetel die eis ook was, Zeus wilde zijne belofte nakomen, te meer daar Hephaistos zelf het was geweest, die Zeus had bijgestaan, toen Athena uit zijn hoofd geboren was. De godin werd dus door haar vader tot Hephaistos gezonden, doch weigerde zich aan deze te onderwerpen en hem te huwen. Toen Hephaistos in de strijd, die hij daarover met haar voerde, moest onderdoen, bevruchtte hij de Aarde en bracht zo Erechtheus voort. Athena nam het kind tot zich en borg het in een kistje, dat zij aan Pandrosos de dochter van Kekrops ter bewaring gaf, met het stellige verbod het te openen. De zusters van Pandrosos echter Herse en Aglauros konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen, openden het kistje en vonden daarin het kind door een slang omslingerd. Onmiddellijk werden zij door waanzin bevangen en stortten zich van een hoge rots (de Akropolis te Athene). Athena voedde intussen Erechtheus op. Uit dankbaarheid stichtte hij, toen hij volwassen was, haar een tempel en stelde ter harer ere de Panathenaeën in. Hij werd de beheerser van Athene, nadat hij Amphiktyon had verdreven. Hij huwde met de Naiade Pasithea, die hem Pandion I baarde. Pandion verbond zich met Zeuxippe, die hem twee zonen schonk Erechtheus en Butes, en twee dochters Prokne en Philomela. Deze tweede Erechtheus volgde zijn vader op als koning, terwijl Butes met de priesterlijke waardigheid werd bekleed. Uit het huwelijk, dat hij met Praxithea aanging, sproten vier zonen Kekrops, Pandoros, Orneos en Metion en vier dochters Prokris, Kreusa, Chthonia en Oreithyia. Toen er nu een oorlog uitbrak tussen de inwoners van Eleusis, aan wiens hoofd Eumolpos stond, de zoon van Poseidon, en de Atheners, vernam Erechtheus van het orakel, dat hij de overwinning zou behalen, zo hij een van zijn dochters doodde. Deze hadden echter een eed gezworen, dat zij te samen zouden sterven, zodat, toen Erechtheus de jongste doodde, de andere zich van het leven beroofden. In het daarop volgende gevecht viel Eumolpos door de hand van Erechtheus, doch deze werd op verzoek van Poseidon door de bliksems van Zeus gedood.
Latere schrijvers noemen Erechtheus een Egyptenaar, die, toen er een hongersnood heerste, koren naar Athene bracht en uit dankbaarheid tot koning werd gekozen. Hij voerde er volgens deze berichten de Eleusinische mysteriën en de dienst van Demeter in.
Het Erechtheion op de Atheense Akropolis.Erechtheus werd te Athene als heros vereerd en had er een prachtigen tempel, op de Akropolis, het Erechtheion, waarvan nog aanzienlijke overblijfselen zijn bewaard gebleven. Binnen de omheining van deze tempel stond o. a. de heilige olijfboom van Pallas Athena. Met de invoering van de dienst van die godin in Attika en de eerste verspreiding van de beschaving onder zijn bewoners schijnen de legenden betreffende Erechtheus of Erichthonios ten nauwste samen te hangen.
« Athena met de ciste » (gehelmde Athena houdt een ciste (korf) met de slang Erichthonios vast) (Romeins beeldhouwwerk, 1e eeuw v.Chr.-2e eeuw v.Chr., Louvre).Gewoonlijk heet hij echter een zoon van Hephaistos. Zijn moeder heet Atthis, ofwel Hephaistos heeft hem verwekt bij Gaia (de Aarde). Toen deze namelijk voor Hera een gouden stoel had vervaardigd met verborgen boeien, die haar vasthielden, zodra zij er op ging zitten, om haar te straffen, daar zij hem, haar eigen zoon, wegens zijn lelijkheid uit de hemel had geworpen, had Zeus hierin zoveel behagen gevonden, dat hij Hephaistos beloofde, hem te geven wat hij wenste. Deze vroeg de hand van de schone en kuise Athena. Hoe vermetel die eis ook was, Zeus wilde zijne belofte nakomen, te meer daar Hephaistos zelf het was geweest, die Zeus had bijgestaan, toen Athena uit zijn hoofd geboren was. De godin werd dus door haar vader tot Hephaistos gezonden, doch weigerde zich aan deze te onderwerpen en hem te huwen. Toen Hephaistos in de strijd, die hij daarover met haar voerde, moest onderdoen, bevruchtte hij de Aarde en bracht zo Erechtheus voort. Athena nam het kind tot zich en borg het in een kistje, dat zij aan Pandrosos de dochter van Kekrops ter bewaring gaf, met het stellige verbod het te openen. De zusters van Pandrosos echter Herse en Aglauros konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen, openden het kistje en vonden daarin het kind door een slang omslingerd. Onmiddellijk werden zij door waanzin bevangen en stortten zich van een hoge rots (de Akropolis te Athene). Athena voedde intussen Erechtheus op. Uit dankbaarheid stichtte hij, toen hij volwassen was, haar een tempel en stelde ter harer ere de Panathenaeën in. Hij werd de beheerser van Athene, nadat hij Amphiktyon had verdreven. Hij huwde met de Naiade Pasithea, die hem Pandion I baarde. Pandion verbond zich met Zeuxippe, die hem twee zonen schonk Erechtheus en Butes, en twee dochters Prokne en Philomela. Deze tweede Erechtheus volgde zijn vader op als koning, terwijl Butes met de priesterlijke waardigheid werd bekleed. Uit het huwelijk, dat hij met Praxithea aanging, sproten vier zonen Kekrops, Pandoros, Orneos en Metion en vier dochters Prokris, Kreusa, Chthonia en Oreithyia. Toen er nu een oorlog uitbrak tussen de inwoners van Eleusis, aan wiens hoofd Eumolpos stond, de zoon van Poseidon, en de Atheners, vernam Erechtheus van het orakel, dat hij de overwinning zou behalen, zo hij een van zijn dochters doodde. Deze hadden echter een eed gezworen, dat zij te samen zouden sterven, zodat, toen Erechtheus de jongste doodde, de andere zich van het leven beroofden. In het daarop volgende gevecht viel Eumolpos door de hand van Erechtheus, doch deze werd op verzoek van Poseidon door de bliksems van Zeus gedood.
Latere schrijvers noemen Erechtheus een Egyptenaar, die, toen er een hongersnood heerste, koren naar Athene bracht en uit dankbaarheid tot koning werd gekozen. Hij voerde er volgens deze berichten de Eleusinische mysteriën en de dienst van Demeter in.
Het Erechtheion op de Atheense Akropolis.Erechtheus werd te Athene als heros vereerd en had er een prachtigen tempel, op de Akropolis, het Erechtheion, waarvan nog aanzienlijke overblijfselen zijn bewaard gebleven. Binnen de omheining van deze tempel stond o. a. de heilige olijfboom van Pallas Athena. Met de invoering van de dienst van die godin in Attika en de eerste verspreiding van de beschaving onder zijn bewoners schijnen de legenden betreffende Erechtheus of Erichthonios ten nauwste samen te hangen.
Heerlijkheid:
| Koning van Dardania |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Tros Van Troje, geboren in 1500 v. Chr. (zie 497654526415306351942806976593920).
Generatie 111 (aartsvoorstamoudgrootouders)
1990618105661225407771227906375680 Dera
(ook: Dara, Darda of Dardanos), geboren in 1620 v. Chr.. Dera is overleden.
Notitie bij Dera: Stichter van het vermaarde huis van Troje
Koning van Dardania
Koning van Dardania
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Erichtonius Van Troje, geboren in 1560 v. Chr. (zie 995309052830612703885613953187840).
Generatie 112 (aartsvoorstamoudovergrootouders)
3981236211322450815542455812751360
Zerach, geboren in 1738 v. Chr.. Zerach is overleden in 1638 v. Chr., 99 of
100 jaar oud.
Notitie bij Zerach: Het geslacht der Zarchieten
ook geschreven als Ezrachieten
ook geschreven als Ezrachieten
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Zimri. Zimri is overleden.
Notitie bij Zimri: Zimri (Hebreeuws voor "prijzenswaardig") was volgens de Bijbel
koning van Israël. Hij werd koning nadat hij zijn voorganger, Ela, had vermoord.
Zijn machtsgreep slaagde echter niet want het Israëlitische leger in Gibbeton
riep haar bevelhebber, Omri, uit tot koning. Het leger staakte het beleg van
Gibbeton en sloegen vervolgens het beleg voor de Israëlitische hoofdstad, Tirza
(1 Koningen 16:16-17). Zimri zag in dat verder verzet zinloos was, trok zich
terug in een versterkt deel van het paleis en stak zichzelf in brand (1 Koningen
16:19). Omri werd, nadat hij enkele jaren tegen de pretendent Tibni had
gevochten, de nieuwe koning van Israël.
V. Dera (ook: Dara, Darda of Dardanos), geboren in 1620 v. Chr. (zie 1990618105661225407771227906375680).
Generatie 113 (aartsvoorstamoudbetovergrootouders)
7962472422644901631084911625502720 Juda Van
Israel, geboren in 1805 v. Chr.. Juda is overleden in 1676 v. Chr., 128 of
129 jaar oud.
Notitie bij Juda: Juda, de vierde zoon van Jakob en Lea, over wie in Genesis 29 e.v.
verteld wordt.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
door Grieken verbasterd naar Zhe-ut ofwel Ze-us (grieks)
ook: Jupiter (romeins)
Hij is de stamvader van de stam Juda, de stam die van de twaalf stammen de belangrijkste rol in de geschiedenis van Israël heeft gespeeld, vooral doordat David en de koningen van zijn huis eruit voortkwamen en Jeruzalem met de latere Tempel tot zijn gebied ging behoren.
Hij liet zich door zijn schoondochter Tamar verleiden - zonder te weten wie het was - en verwekte bij haar een tweeling. Langs deze lijn werd Juda een voorouder van Jezus.
Na de dood van Salomo viel het rijk uiteen, waarbij slechts de twee stammen Benjamin en Juda voor Rechabeam, de zoon van Salomo, kozen en het koninkrijk Juda vormden; de andere tien stammen kozen voor Jerobeam en gingen verder onder de oude naam als het koninkrijk Israël. Van de naam Juda is het woord Jood afgeleid.
De Hebreeuwse naam Juda komt overeen met het Griekse Judas. De gevoelswaarde is echter totaal verschillend: Juda is de belangrijkste stam van het Joodse volk, en bij de naam Judas denkt men allereerst aan de verrader van Jezus.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Zerach, geboren in 1738 v. Chr. (zie 3981236211322450815542455812751360).
Generatie 114 (aartsvooredelouders)
15924944845289803262169823251005440 Jacob
Van Israel, geboren in 1892 v. Chr.. Jacob is overleden in 1745 v. Chr., 146
of 147 jaar oud.
Notitie bij Jacob: Jakob, Jacob of Ja’akow (Hebreeuws: ????, Arabisch ????? Ya?qub),
later ook Israël genoemd, is in de Tenach en de Bijbel de derde aartsvader, de
kleinzoon van Abraham en de zoon van Isaäk en Rebekka. Hij is de stamvader van
de Israëlieten, waarvan de oorspronkelijke twaalf stammen uit zijn twaalf zoons
ontstaan zijn. Later zijn er wat wijzigingen in de stammen geweest, waarbij
onder meer de beide zoons van Jozef een eigen stam kregen. Het Bijbelboek
Genesis bevat in de hoofdstukken 25-50 Jakobs volledige levensgeschiedenis, met
een scherpe karaktertekening. Ook komt hij verschillende malen in de Koran
voor.
Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië[1].
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent[2].
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27)[3].
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJakob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd[4].
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.
Jacob trouwde (2) met Rachel.
Jacob trouwde (3) met Bilha. Jacob trouwde (4) met
Zilpa. Levensloop
Jakob was er een van een tweeling, de andere helft was zijn broer Esau, die als eerste ter wereld kwam. Jakob hield bij zijn geboorte de hiel van Esau vast en dat was de reden waarom hij Jakob werd genoemd, wat ’hij volgde’ betekent en ook het woord ’hiel’ bevat.
Alhoewel Esau als eerstgeborene was voorbestemd om Isaäk op te volgen, had God van tevoren reeds meegedeeld dat de zaken anders lagen en Jakob de opvolger moest zijn.
De Bijbel vertelt twee episodes waarin Jakob zich met list de rechten van de eerstgeborene toeeigende. Na afloop van een jachtpartij waaraan Esau had deelgenomen (Esau was in tegenstelling tot zijn broer een man die van jagen hield, Jakob was meer een huiselijk type), gaf Jakob zijn vermoeide en hongerige broer een kop linzensoep, op voorwaarde dat hij in ruil daarvoor het eerstgeboorterecht kreeg. Esau ging hiermee akkoord.
Later bedroog Jakob zijn slechtziende vader Isaäk, door zich, met hulp van zijn moeder Rebekka, met geitenvellen te vermommen en zich uit geven voor Esau, om zo de zegen te ontvangen die aan de eerstgeborene toekwam. Esau kwam hier later achter en werd zo woedend dat Jakob in allerijl moest vluchten naar zijn oom Laban in Mesopotamië[1].
Op zijn vlucht had Jakob een droom waarin hij engelen uit de hemel via een ladder zag afdalen en weer opklimmen, en waarin God, bovenaan de ladder staande, het land Kanaän aan hem en zijn nageslacht beloofde. Jakob noemde die plek daarom ’Bethel’, hetgeen ’Huis van God’ betekent[2].
In Mesopotamië trouwde Jakob met Lea, en later met Rachel, beiden dochters van zijn oom Laban. Dit ging echter niet zonder slag of stoot. Hij moest eerst zeven jaar werken voordat hij met Rachel mocht trouwen. Zijn oom bedroog hem echter en liet hem Lea huwen. Laban wenste dat Jakob eerst de bruiloftsweek met Lea zou doorbrengen. Daarna kreeg hij ook Rachel, maar alleen omdat hij zich ertoe verplichtte nog eens zeven jaar voor Laban te werken (Gen.29: 27)[3].
Hierna keerde hij terug naar Kanaän. Aangekomen bij de Jabbok, een zijrivier van de Jordaan, liet Jakob zijn familie en personeel de rivier oversteken. Zelf bleef hij achter om wat zaken te regelen. Ook zag hij er tegenop naar de overkant te gaan, omdat hij daar zijn broer Esau zou treffen en niet wist hoe deze hem zou ontvangen.
Gustave Doré: Jakob worstelt met de engelJakob bleef daarom ’s nachts op de oever achter. Daar vocht hij met een geheimzinnige man, misschien God of een engel. Dat gevecht duurde de hele nacht. Tegen het krieken van de dag liet Jakob, die als overwinnaar uit het gevecht tevoorschijn kwam, de man gaan, op voorwaarde dat hij hem zou zegenen. Aldus geschiedde. De man gaf hem de naam ’Israël’, wat ’strijder van God’ betekent (Genesis 32). In het vervolg van het verhaal wordt hij afwisselend als Jakob of Israël aangeduid, in tegenstelling tot zijn grootvader Abraham, die, nadat hij een nieuwe naam kreeg, geen enkele keer meer Abram werd genoemd[4].
De vraag is wie deze man was. Een gewoon mens was hij blijkbaar niet, maar wat was hij dan wel? Een christelijke opvatting is dat het of een engel van God is geweest of God Zelf in de zogeheten gedaante van de Engel van de HEER (dat is de Oud-Testamentische verschijning van Jezus Christus).
Het nageslacht van Jakob zou voortaan de naam ’Israël’ dragen en daarom Israëlieten worden genoemd.
Met Esau werd uiteindelijk vrede gesloten. Later begroeven Jakob en Esau gezamenlijk hun vader Isaäk.
Hij trouwde (1) met
15924944845289803262169823251005441
Lea. Lea is overleden.
Notitie bij Lea: Lea is een van de vrouwen van Jakob uit de Bijbel. Zij was de
dochter van Laban en de oudere zuster van Rachel. Jakob was met beide zusters
getrouwd, maar hij hield het meest van Rachel. Lea was de moeder van Ruben,
Simeon, Levi, Juda, Issachar, Zebulon. Dina is de enige bekende dochter van
Jakob die in de Bijbel genoemd wordt. Hij zou er meer hebben gehad. De zonen van
Lea zouden later, samen met die van Rachel, de stamvaders worden van twaalf
Israëlitische stammen, vandaar dat Lea (evenals Rachel) door de Israëlieten als
stammoeder werd beschouwd.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Ruben Van Israel, geboren vóór 1805
v. Chr.. Ruben is overleden.
Notitie bij Ruben: Ruben was de oudste zoon van de Bijbelse aartsvader Jakob (Gen.
29:32). Rubens moeder Lea presenteerde Ruben als eerstgeborene aan Jakob in de
hoop dat hij haar zou verkiezen boven Rachel. Zijn naam betekent in het
Hebreeuws: zie, een zoon (ru = ’zie een’/ ben = ’zoon
van’).
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
Achtergrond
Jakob was bedrogen door zijn schoonvader Laban, die hem zijn oudste (gesluierde) dochter Lea had gegeven in plaats van Rachel van wie hij de hand had gevraagd. Jakob behandelde daarom de eerste zoon van Rachel, Jozef, als eerstgeborene, hoewel hij al de elfde van Jakobs twaalf zonen was. Toen Jozef door zijn jaloerse broers gedood dreigde te worden, kwam Ruben voor hem op (Gen.37:22). Hij kon echter niet verhinderen dat Jozef naar Egypte verkocht werd.
In Israël groeiden de nakomelingen van Ruben uit tot een van de twaalf stammen. Hun stamgebied lag ten oosten van de Jordaan.
II. Simeon Van Israel, geboren vóór
1805 v. Chr.. Simeon is overleden.
Notitie bij Simeon: Simeon (Hebr.:?????? Sjiem’on of Sim?ôn) is in de Tenach, na
Ruben, de tweede zoon van Jakob en vader van een van de twaalf stammen van
Israël. Zijn moeder is Lea. De Hebreeuwse betekenis van de naam is: hij die
luistert of hij wordt verhoord.
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
Simeon nam samen met zijn broer Levi wraak op een Kanaänietische stad nadat bekend was geworden dat Sichem, de plaatselijke vorst, hun zus Dina had onteerd. (Gen. 34). Jakob was over de actie van zijn twee zoons zeer ontstemd en bleef dit tot op zijn sterfbed, waar hij zegt dat de stammen van Simeon en Levi verstrooid zullen worden. (Gen. 49).
Toen de zonen van Jakob tijdens de hongersnood in Egypte graan kwamen kopen, werd Simeon door de voor hen toen nog onbekende onderkoning Jozef gevangengenomen als onderpand, totdat zij hun broer Benjamin, die bij zijn vader thuisgebleven was, bij hem zouden brengen. Een gerichte actie, aangezien Simeon, bij afwezigheid van Ruben, de oudste zoon was (en dus hoofdverantwoordelijke) tijdens het verkopen van Jozef aan de Midjanieten.(Gen. 37)
III. Levi Van Israel, geboren vóór 1805
v. Chr.. Levi is overleden.
Notitie bij Levi: De stam Levi bezat als enige geen grondgebied in Kanaän, het land
waar de Israëlieten woonden. In plaats daarvan droegen zij zorg voor het
heiligdom. Tijdens de 40 jaar dat de Israëlieten als nomaden in de woestijn
rondtrokken verzorgden de Levieten het vervoer van de Tabernakel, het eerste
heiligdom voor JHWH, dat bij iedere tussenstop werd opgebouwd. Nadat de
Tabernakel vervangen was door de Tempel van Salomo werden de Levieten aangesteld
als bewakers, schatbewaarders en tempelmusici. Ook waren er Levieten die als
rechters functioneerden.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
Een van de vroege afstammelingen van Levi is Aäron, de eerste hogepriester in de dienst aan God. Zijn mannelijke nakomelingen vormden de priesterlijke familie in Israël.
IV. Juda Van Israel, geboren in 1805 v. Chr. (zie 7962472422644901631084911625502720).
V. Issachar Van Israel, geboren na 1805
v. Chr.. Issachar is overleden.
Notitie bij Issachar:
De naam Issachar of Issakar betekent "huurling" of "er is
loon". De naam komt in de Bijbel voor als:
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
De negende zoon van aartsvader Jakob. De vijfde zoon bij zijn vrouw Lea. In de zegen van Jakob wordt hij met een vergelijking als ’een gewillig iemand’ beschreven. Issachar is de stamvader van de Israëlitische stam Issachar. De zonen van Issachar waren volgens Genesis 46 vers 12 Tola, Pua, Job en Simron.
VI. Zebulon Van Israel, geboren na 1805
v. Chr.. Zebulon is overleden.
Notitie bij Zebulon:
Zebulon is de naam van een van de twaalf zonen van Jakob (de
zesde zoon, dit staat vermeldt in Genesis 35 vers 23). Zijn moeder heette Lea,
en was de eerste vrouw van Jacob. Zebulon was Lea’s jongste kind aangezien zijn
andere halfbroers een andere moeder hadden. Er is ook een 12e eeuwse joodse stam
naar hem vernoemd, die zijn herkomst uit de aartsvaders
afleidde.
VII. Dinah Van Israel, geboren na 1805
v. Chr.. Dinah is overleden.
Notitie bij Dinah: Dina is een persoon uit de Hebreeuwse Bijbel uit het Bijbelboek
Genesis. Ze was de dochter van aartsvader Jakob bij zijn vrouw Lea.
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
Dina is de enige dochter van Jakob die vermeld staat in de Bijbel. Uit Genesis 37:35 en vooral 46:7 blijkt dat Jakob meer dochters had.
Dina en Sichem
Een bekend verhaal uit Genesis is dat van Dina en Sichem. Toen Jakob en zijn gevolg neerstreken in het land Kanaän, ging Dina kijken bij de meisjes van dat land. De Chiwwiet Sichem, zoon van Chamor, overweldigde en verkrachtte haar. Daarna werd hij enorm verliefd op haar. Chamor ging vervolgens vragen aan Jakob en zijn zonen of zij Dina niet met Sichem wilden laten trouwen. Dat kon, maar alleen als alle mannen van de stad van Chamor en Sichem besneden zouden worden. Twee van Jakobs zonen, Simeon en Levi, slopen de stad binnen terwijl alle mannen van de stad ziek van de besnijdenisingreep op bed lagen en moordden alle mannen uit. De vrouwen, kinderen, het vee en alle bezittingen werden meegenomen. Ook Dina werd uit het huis van Chamor en Sichem meegenomen.
Betekenis
De naam "Dina" betekent "berecht".
Generatie 115 (aartsvooredelgrootouders)
31849889690579606524339646502010880
Isaak, geboren in 1952 v. Chr.. Isaak is overleden in 1772 v. Chr., 179 of
180 jaar oud.
Notitie bij Isaak: Izaäk, ook wel gespeld als Isaäk, Izak of Jitschak (Hebreeuws:
"???????" ) (Arabisch: "?????" ?Is?aq), is de tweede aartsvader en de enige zoon
die Abraham bij zijn vrouw Sara kreeg. Hij is de vader van Jakob en Esau
(Genesis 21:26]). Hij zou op de berg Moria (Tempelberg)door zijn vader geofferd
worden, maar werd door Gods tussenkomst gered. Hij wordt in de Bijbel als een
nomadenvorst voorgesteld. Tevens komt hij verschillende malen in de Koran
voor.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
[bewerken] Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Izaäk werd van de aartsvaders het oudst en was de enige aartsvader wiens naam niet gewijzigd werd. Hij was tevens de enige van de aartsvaders die Kanaän nooit heeft verlaten, alhoewel hij dit eenmaal probeerde, maar door God werd teruggeroepen. Vergeleken met andere aartsvaders uit de Bijbel, is de levensloop van Izaäk minder kleurrijk, er worden weinig details omtrent zijn leven vermeld. Hij staat in de islam veelal in hoog aanzien, omdat hij in tegenstelling tot de beide andere aartsvaders slechts één vrouw, Rebekka, heeft gehad.
Etymologie
De naam Izaäk is een vertaling van de Hebreeuwse term Yi??aq, in de letterlijke betekenis hij lachte of hij zal lachen. De term is in overeenstemming met een bekend noordwest Semitische taal, maar wordt niet teruggevonden in andere taaltypes. De naam verwijst volgens sommigen naar de welwillende glimlach van de Kanaänitische god El, zoals beschreven in Ugaritische teksten uit de 13e eeuw v.Chr.. De Bijbel refereert echter eerder aan Izaäks moeder Sara dan aan deze godheid. De reden van Sara’s lach was dat zij, door Gods beschikking, ondanks haar hoge leeftijd en onvruchtbaarheid, toch nog een kind mocht krijgen.
Levensloop
Toen God aan Abraham en Sarah de geboorte van Izaäk aankondigde, lachte Sarah daar heimelijk om. Ze was namelijk ver over de vruchtbare leeftijd, en de voorspelling leek dan ook onmogelijk. Toen het kind echter geboren was, sprak ze: "God deed me lachen, opdat iedereen die het hoort met mij zou lachen".
Abraham besneed zijn zoon Izaäk toen deze acht dagen oud was. Toen het kind niet langer gezoogd hoefde te worden werd door Abraham een groot feest gegeven.
Izaäk was het enige kind van Abraham en Sarah. Toen Sarah zag dat Ismaël, het kind dat Abraham eerder bij haar slavin Hagar had verwekt, spottend om Izaäk lachte, drong zij er bij haar echtgenoot op aan Ismaël en zijn moeder te verbannen, zodat Izaäk de enige erfgenaam van Abraham zou worden. Abraham twijfelde, doch God droeg hem op de wens van zijn vrouw in te willigen.
Jaren later stelde God Abraham op de proef. Hij droeg hem op zijn zoon aan Hem te offeren. Abraham gaf gevolg aan dit verzoek en nam Izaäk mee naar de berg Moria. Zonder tegenstand liet Izaäk zich door zijn vader vastbinden en als offer op het altaar leggen. Abraham nam zijn mes en hief zijn hand op om zijn zoon te doden, maar op het laatste moment verijdelde een engel deze daad. In plaats van Izaäk, offerde Abraham een ram, dat verstrikt was geraakt in dichtbij gelegen struikgewas.
Toen Izaäk de leeftijd van 40 jaar had bereikt, zond Abraham Eliëzer naar Mesopotamië om voor zijn zoon een vrouw te zoeken. Uiteindelijk werd een geschikte kandidate, Rebekka, gevonden en zij trouwde met Izaäk. Zij bleek echter geen kinderen te kunnen krijgen. Izaäk bad tot God om haar vruchtbaar te maken, hetgeen verhoord werd. Rebekka schonk vervolgens het leven aan een tweeling: Esau en Jakob. Izaäk trok meer naar Esau, Rebekka meer naar Jakob.
Enkele jaren later dwong een hongersnood Izaäk naar Gerar te verhuizen, waar Abimelech koning was. Hij refereerde aan Rebekka als zijn zus, net zoals Abraham onder gelijkaardige omstandigheden had gedaan, door zijn vrouw Sara voor zijn zus door te laten gaan. Toen Abimelech hierachter kwam, berispte hij Izaäk wegens bedrog.
Toen Izaäk heel rijk werd en zijn kudde zich vermenigvuldigde, werden de Filistijnen van Gerar zo jaloers dat ze alle waterputten die door Izaäks bedienden waren uitgegraven, weer opvulden. Gehoor gevend aan Abimelechs wens, vertrok Izaäk en zette zijn tent opnieuw op in de vallei van Gerar, waar hij nieuwe waterputten groef, maar opnieuw werd hij voor moeilijkheden gesteld. Na een tijd keerde hij terug naar Beër Sjeva, waar hij zijn woonst opknapte. Hier verscheen de Heer voor hem, en Hij vernieuwde de belofte aan Izaäk hem te zegenen. Ook bezocht Abimelech hem om een alliantie te vormen.
Izaäk bereikte een respectabele leeftijd (137 jaar) en werd volledig blind. Hij riep Esau, zijn oudste zoon, en vroeg hem op jacht te gaan en een hert te schieten, zodat hij daarvan kon eten, waarna hij Esau wilde zegenen. Maar terwijl Esau op jacht was, gebruikte Jakob, met medewerking van zijn moeder, Rebekka, een list, door zich voor te doen als Esau, zonder dat zijn blinde vader het doorhad. Hierdoor gaf Izaäk aan Jakob de zegen, en maakte hem zo tot belangrijkste erfgenaam, terwijl Esau het nakijken had.
Izaäk stierf, 180 jaar oud, te Mamre bij Kirjat-Arba, nu Hebron, waar ook zijn vader en moeder waren gestorven. Hij werd door zijn beide zoons, die zich inmiddels met elkaar hadden verzoend, begraven.
[bewerken] Bijbel
Izaäk wordt meer dan 70 maal vermeld in het boek Genesis, maar dit buiten beschouwing gelaten verschijnt hij slechts 33 maal op andere plaatsen in de Bijbel. De frase "Abraham, Izaäk en Jakob" wordt 23 maal in de Bijbel vernoemd. Het verhaal van Izaäk wordt vermeld in de hoofdstukken 17-28 in het boek Genesis. Historici en academici op gebied van linguïstiek en bronkritiek geloven dat de verhalen over Izaäk grotendeels tot J toebehoren (zie ook documentaire hypothese). Men gelooft echter dat het begin van Genesis 17:15-27 en het einde, van Genesis 27:46 tot Genesis 28:9 tot P, of Priesterlijke bron, toebehoren, terwijl Genesis 21:1-7 en Genesis 22:1-19 aanvaard wordt als zijnde van E, of Elohist bron.
Joodse tradities
In joodse tradities wordt de ouderdom van Izaäk op het moment van het offeren verondersteld 37 jaar te zijn, hetgeen contrasteert met de gangbare afbeeldingen van Izaäk als kind. De rabbijnen dachten ook dat de reden van Sara’s dood het nieuws was van het beoogde offer van Izaäk. Het offeren van Izaäk werd geciteerd in smeekbeden voor Gods genade in latere joodse tradities. De na-Bijbelse joodse interpretaties weiden vaak uit over Izaäks rol, de Bijbelse beschrijvingen overstijgend en focussen sterk op Abrahams beoogde offer van zijn zoon, de aqedah genoemd. Volgens een van deze interpretaties liet Izaäk het leven tijdens het offer en werd weer tot leven gewekt. Volgens vele verklaringen van de haggada, was het Satan die Izaäl testte, en niet God (in tegenstelling tot wat in de Bijbel beschreven staat). Izaäks welwillendheid om Gods wil te volbrengen ten koste van zijn leven, was een model voor vele joden die het martelaarschap prefereerden boven het overtreden van de joodse wet.
Volgens de joodse traditie voerde Izaäk het namiddaggebed in. Deze traditie is gebaseerd op Genesis 24:63.
Izaäk was de enige aartsvader die gedurende zijn hele leven in Kanaän bleef, en hoewel hij tijdens een hongersnood naar Egypte scheen te willen, werd hem door God verteld dit niet te doen (Genesis 26:2). Joodse tradities verklaren dit omwille van het feit dat Izaäk bijna werd geofferd, en alles gewijd als offer mag het Land van Israël niet verlaten.
Joodse literatuur verbond ook Izaäks blindheid (op latere leeftijd) met het offer: zijn ogen werden blind omwille van het feit dat de tranen van de engel, die tijdens zijn offer aanwezig was, op zijn ogen vielen.
== Het Nieuwe Testament == Het Nieuwe Testament bevat weinig verwijzingen naar Izaäk. Er zijn verwijzingen naar de offering van Izaäk en het zegenen van zijn zonen. Paulus contrasteerde Izaäk, die het christendom symboliseert, met de oudere, uitgestoten zoon Ismaël, die het jodendom symboliseert (zie Gal 4:21-30).
In de vroeg-christelijke Kerk was Abrahams gehoorzaamheid aan Gods Woord om Izaäk te offeren, een voorbeeld van geloof en gehoorzaamheid. Terwijl de brief aan de Hebreeën de verlossing van Izaäk van het offer analoog stelt aan de verrijzenis van Jezus Christus, dateert het idee dat het offer van Izaäk wordt beschouwd als voorloper van het offer van Jezus aan het kruis, reeds van het einde van de eerste eeuw na Christus. Het verscheen voor het eerst in het apocriefe brief van Barnabas en was later een belangrijk thema voor vele vermaarde artiesten.
Koran
Ishaq is ook een islamitische profeet vermeld in de Koran. Zijn naam verschijnt in 15 ayat uit de Koran. Zoals aan vele andere oude profeten refereert de Koran aan Ishaq aannemend dat de lezer al vertrouwd is met hem en zijn verhalen. De koran verklaart dat Ishaq aan Ibrahim en Sara werd geschonken toen ze beide al oud waren. God verkondigde Ibrahim de boodschap dat hij een zoon, Ishaq genoemd, zou krijgen, en dat hij "een van de rechtschapen profeten" zou worden. Eerder in de Koran wordt er meer informatie verschaft: de boodschappers van God die naar de mensen van Lot werden gestuurd, kwamen bij Ibrahim.
Hij trouwde met
31849889690579606524339646502010881
Rebekka. Rebekka is overleden.
Notitie bij Rebekka:
Rebekka (Hebreeuws: "????" Rivkah) is een persoon die
voorkomt in het Bijbelboek Genesis van de Hebreeuwse Bijbel, ze was de vrouw van
Izaäk, en de moeder van Jakob en Esau. Daarnaast was Rebekka de zus van Laban,
de vader van Lea en Rachel, de vrouwen van Rebekka’s zoon Jakob. Abraham, de
vader van Izaäk, heeft haar door zijn knecht uit zijn geboortestreek laten
halen, zodat Izaäk niet hoefde te trouwen met een vrouw uit Kanaän, waar ze
inmiddels woonden. De knecht was naar Aram-Naharaïm gegaan en was met zijn 10
kamelen gestopt bij een waterput. Hij had besloten het meisje mee te nemen dat
niet alleen hem maar ook de kamelen te drinken wilde geven. En dat werd Rebekka
(Genesis 24).
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Betekenis
De naam "Rebekka" (ook wel "Rebekah" of "Rebecca") betekent "strik" of "bindkoord", alhoewel de betekenis niet zeker is.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jacob Van Israel, geboren in 1892 v. Chr. (zie 15924944845289803262169823251005440).
Generatie 116 (aartsvooredelovergrootouders)
63699779381159213048679293004021760
Abraham, geboren in 2052 v. Chr.. Abraham is overleden in 1877 v. Chr., 174
of 175 jaar oud.
Abraham ging samenwonen (2) met Hagar.
Notitie bij Abraham:
Abraham (Hebreeuws: ?????/Awraham, Arabisch:
?????????/Ibrahim) is een man die voorkomt in de Tenach van de joden, de Bijbel
van de christenen en de Koran van de moslims. In deze boeken wordt hij gezien
als de aartsvader van het volk Israël en Arabieren in letterlijke zin, en van
christenen en moslims in overdrachtelijke zin. Vandaar dat jodendom, christendom
en islam ook wel ’Abrahamitische religies’ worden genoemd.
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Samengevat zegt het Nieuwe Testament over Abraham:
Abraham was de stamvader van het Joodse volk [1], dus ook een voorvader van Jezus [2]
Abraham werd door God geëerd [3]
Door zijn geloof is Abraham nu in het Koninkrijk bij Christus [4]
God is Abrahams God; daarom leeft Abraham bij God [5]
Abraham ontving van God grote beloftes [6]
Abraham volgde God [7]
God zegende Abraham om zijn geloof [8]
Abraham is de stamvader van ieder die in geloof tot God komt [9]
Abraham in de islam
Ibrahim offert zijn zoonIn de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat Abraham, Izaäk en Ismaël als legendarische figuren moeten worden opgevat.
Abraham in de Thora
In de Thora wordt het leven van Abraham in Beresjiet (in het christendom bekend als Genesis), hoofdstukken 11 tot en met 25, beschreven. In Beresjiet treffen we geen biografie, maar enkele gebeurtenissen die het leven van Abraham typeren. In Beresjiet 11:26 lezen we over zijn geboorte. In dat hoofdstuk wordt ook het geslachtsregister van Abraham gegeven. Volgens Beresjiet 25:8 stierf hij op 175-jarige leeftijd. Vanaf Sem, een zoon van Noach, wordt een geslachtslijn getekend tot op Terach, de vader van Abraham.
Volgens de beschrijving woonde Abraham oorspronkelijk in het Chaldeese Ur, waar hij ook was geboren. Meestal denkt men dat daarmee de Sumerische stad Ur in Zuid-Mesopotamië bedoeld wordt, maar die identificatie is niet zonder problemen.
Abram (zoals hij aanvankelijk heette) was getrouwd met Sarai. Zij hadden geen kinderen gekregen omdat zij onvruchtbaar was. Abram had van God te horen gekregen dat hij zijn geboorteland moest verlaten: "Ga naar het land dat ik je wijzen zal". Abram vertrok nu met zijn familie en dienstknechten naar Haran. Daar kreeg hij een tweede oproep van God, waarna hij met zijn huishouden en knechten (circa 1000 personen) een nomadenbestaan heeft geleid.
Omdat Sarai Abram geen kinderen kon geven, gaf zij hem een van haar concubines of bijvrouwen, Hagar genaamd. Deze schonk hem een zoon, Jishma’el.
Later verscheen God voor Abram en zei: "Ik zal met jou een verbond aangaan en je zeer veel nakomelingen geven. En je zult de stamvader worden van vele volkeren. Daarom heet je niet langer Abram, maar Abraham. En je vrouw heet niet langer Sarai, maar Sara. En ik zal haar vruchtbaar maken."
Sara schonk Abraham nu een zoon, Jitschak. Als test van zijn geloof moest Abraham echter deze zoon aan God offeren. Toen hij op het punt stond om dit inderdaad te doen, weerhield God hem ervan en stond er een ram gereed om de plaats van het mensenoffer in te nemen.
Sara stierf op 127-jarige leeftijd in Hebron, in Kanaän (nu de Westelijke Jordaanoever). Daarna trouwde Abraham opnieuw, met Ketura. Zij schonk hem zes zonen: Zimran, Joksjan, Medan, Midjan, Jishbak en Soeach.
Abraham overleed tenslotte, 175 jaar oud. Hij werd begraven door zijn zonen Jitschak en Jishma’el, volgens de overlevering in de huidige Grot van de Aartsvader in Hebron.
Abraham in de Bijbel
In het Oude Testament staat hetzelfde beschreven als in de Joodse versie, maar de meeste namen zijn anders gespeld. Dit verschilt soms zelfs per bijbelvertaling. In het Nieuwe Testament wordt Abraham ten voorbeelde gehouden als de ideale christen avant la lettre, omdat hij zo rotsvast op God vertrouwde waardoor God hem als rechtvaardig aanmerkte. Want zoals een christen, aldus de christenen, door God als rechtvaardig wordt beschouwd dankzij zijn geloof in het offer van Jezus Christus, zo wordt Abraham vanwege zijn vaste geloof in God als een Oud-Testamentische voorloper daarvan beschouwd. In geestelijke zin worden alle ware christenen door hen ook nakomelingen van Abraham genoemd, zoals de Israëlieten en Arabieren zijn lijfelijke nakomelingen zouden zijn.
Samengevat zegt het Nieuwe Testament over Abraham:
Abraham was de stamvader van het Joodse volk [1], dus ook een voorvader van Jezus [2]
Abraham werd door God geëerd [3]
Door zijn geloof is Abraham nu in het Koninkrijk bij Christus [4]
God is Abrahams God; daarom leeft Abraham bij God [5]
Abraham ontving van God grote beloftes [6]
Abraham volgde God [7]
God zegende Abraham om zijn geloof [8]
Abraham is de stamvader van ieder die in geloof tot God komt [9]
Abraham in de islam
Ibrahim offert zijn zoonIn de Koran is Ibrahim een belangrijke profeet en boodschapper van de Suhuf-i-Ibrahim, voorafgaand aan Mohammed en de Koran. De Koran benadrukt een voortzetting te zijn van de eerdere boodschap die Ibrahim ontving. Ibrahim wordt nadrukkelijk moslim en hanif genoemd en de discussies rondom zijn geloof of hij jood of christen was, volledig afgekeurd. Zo zegt Soera De Koe 135: En zij zeggen: "Weest joden of christenen, dan zult gij worden geleid". Zeg (hun): "Neen, maar (volg) de godsdienst van Abraham, de oprechte: hij behoorde niet tot de afgodendienaren". De Koran noemt hem monotheïst en ook de vader van monotheïstische volkeren. In soera De in de Rangen Behorenden is het verhaal terug te vinden van een niet bij naam genoemde zoon die Ibrahim volgens de opdracht van God moet offeren. Omdat Ibrahim aan die opdracht wil voldoen wordt hij uiteindelijk vrijgesteld door God.
Het Offerfeest in de islam is een herdenking van het offer van Ibrahim. Hoewel het verhaal in de Koran niet gedetailleerd is, gaan de islamitische tradities verder in op de bedoelingen en de achtergronden van het verhaal. Ibrahim werd door God gevraagd te offeren wat hem het dierbaarst was. Ibrahim, die rijk aan bezittingen was, maar slechts één zoon had, van wie hij erg veel hield, begreep dat God de beschikking had over leven en dood. Ook begreep hij dat God hem niets kon vragen dat zondig was. Hij was er, hoeveel moeite het hem ook kostte, toe bereid zijn zoon te offeren, want die was hem het liefst. De meeste islamitische tradities gaan er vanuit dat het om zijn zoon Ismaïl gaat. Vlak voordat Ismaïl geofferd zou worden, verscheen de engel Djibriel. Deze vertelde Ibrahim dat de opdracht volbracht was, en dat hij de beproeving had doorstaan. In de omgeving vond Ibrahim een ram, die vervolgens werd geofferd. Zo maakte God aan Ibrahim duidelijk dat hij geen mensenoffers wil, maar gehoorzaamheid.
Ibrahim was genoodzaakt Hagar en hun zoon Ismaïl de woestijn in te jagen. Maar God redde hen echter door het doen ontspringen van de bron Zamzam en beloofde, zoals ook vermeld in Genesis/Beres’jiet 21:19, dat Ismaïl de vader zou worden van een groot volk: de Arabieren. Volgens de plaatselijke traditie zouden Hagar en Ismaïl zich gevestigd hebben in Mekka, alwaar Ibrahim hen op kwam zoeken. Ibrahim en Ismaïl herbouwden samen de Ka’aba, die oorspronkelijk gebouwd was door Adam, maar zij was vervallen en werd gebruikt voor afgoderij. Moslims beschouwen Adam als de eerste monotheïst, een hanif. Er zijn nog verschillende verhalen binnen de islamitische tradities dat Ibrahim nog regelmatig bij Ismaïl op bezoek kwam.
Abraham als historische figuur
Over Abraham zijn geen andere historische bronnen te vinden dan de Tenach, de Bijbel en de Koran. Desondanks wordt Abraham ook vaak door niet-gelovigen beschouwd als een persoon die echt heeft bestaan. Andere personages, zoals Adam en Eva en Noach worden door niet-gelovigen meestal als fictieve personages gezien. Eén van de redenen is dat het bestaan van Abraham makkelijker aan te nemen is dan het bestaan van Adam, Eva en Noach. Wanneer de laatste drie daadwerkelijk de voorvaders/moeder van alle mensen zouden zijn, zou dit, volgens hen, tot onoplosbare vragen inzake de genetica leiden. Zev Herzog, een archeoloog verbonden aan de universiteit van Tel Aviv, publiceerde in november 1999 een artikel in de Maariv, waarin hij schreef dat vijftig jaar onderzoek in Israël geen bewijs heeft opgeleverd dat de verhalen in de Bijbel ondersteunt. Hij meent dat Abraham, Izaäk en Ismaël als legendarische figuren moeten worden opgevat.
Vermeld:
| aartsvader |
Hij trouwde (1) met
Kind uit dit huwelijk:
I. Isaak, geboren in 1952 v. Chr. (zie 31849889690579606524339646502010880).
Generatie 117 (aartsvooredelbetovergrootouders)
127399558762318426097358586008043520
Terach, geboren in 2122 v. Chr.. Terach is overleden in 1917 v. Chr., 204 of
205 jaar oud.
Notitie bij Terach: Terach was de vader van Abraham. Het woord kan worden vertaald als
"zwerver", maar het kan ook "turahu" (wilde geit) hebben
betekend.
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Volgens Genesis 11, was Terach de zoon van Nahor. Hij woonde in "Ur van de Chaldea," waar zijn zoon Haran stierf. Hij stierf in Harran en werd tweehonderdenvijf. (Genesis 11:24-32). Volgens de lezing van de Samaritaanse Pentateuch werd Terach maar 145 jaar oud, en vertrok Abraham pas na de dood van zijn vader uit Haran (zoals ook Hnd 7,4 zegt). Hij diende volgens Jozua andere goden en daarom had de HEER Abraham daar weggehaald naar het land van Kanaän (Joshua 24:2-3) en volgens de Midrasj verkocht hij ook afgodsbeelden.
In de islam staat hij bekend als de zoon van Abraham (Ibrahim)
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Abraham, geboren in 2052 v. Chr. (zie 63699779381159213048679293004021760).
Generatie 118 (aartsvooredeloudouders)
254799117524636852194717172016087040
Nachor, geboren in 2151 v. Chr.. Nachor is overleden in 2003 v. Chr., 147 of
148 jaar oud.
Kind van Nachor uit onbekende relatie:
I. Terach, geboren in 2122 v. Chr. (zie 127399558762318426097358586008043520).
Generatie 119 (aartsvooredeloudgrootouders)
509598235049273704389434344032174080
Serug, geboren in 2181 v. Chr.. Serug is overleden in 1951 v. Chr., 229 of
230 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Nachor, geboren in 2151 v. Chr. (zie 254799117524636852194717172016087040).
Generatie 120 (aartsvooredeloudovergrootouders)
1019196470098547408778868688064348160
Reu, geboren in 2213 v. Chr.. Reu is overleden in 1974 v. Chr., 238 of 239
jaar oud.
Kind van Reu uit onbekende relatie:
I. Serug, geboren in 2181 v. Chr. (zie 509598235049273704389434344032174080).
Generatie 121 (aartsvooredeloudbetovergrootouders)
2038392940197094817557737376128696320
Peleg, geboren in 2243 v. Chr.. Peleg is overleden in 2004 v. Chr., 238 of
239 jaar oud.
Notitie bij Peleg: Peleg (Hebreeuws|??????|Péleg|Páleg|Péle?|Pale?|) is een van de
zonen van Heber, en een broer van Joktan. Hij komt voor in de Thora en de
Bijbel. Hij wordt onder andere genoemd in de volkerenlijst Genesis 10:22. Zijn
naam kan worden vertaald als ’verdeling’. Voor deze naam worden in de traditie
verschillende verklaringen gegeven:
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
In zijn dagen, enige tijd na de spraakverwarring en de mislukte bouw van de toren van Babel onder leiding van Nimrod, zouden de volken definitief verdeeld zijn en hun eigen weg zijn gegaan.
Sommige creationisten brengen Peleg in verband met de verdeling/opsplitsing van het ene ’oercontinent’ Pangea dat in zijn dagen gestart zou zijn. Volgens hen zou dit pas enige tijd na de zondvloed zijn gebeurd.
Een andere uitleg volgens sommigen is dat in Pelegs tijd de aarde van na de Zondvloed voor het eerst grondig verkend en in kaart gebracht is. Er zouden van die eerste verkenning nog verscheidene kaarten overgeleverd zijn via onder andere de Bibliotheek van Alexandrie die in de beroemde kaart van Piri Re’is verwerkt zouden zijn. De roman The Days Of Peleg van Jon Saboe geeft een op dit uitgangspunt gebaseerd fictief verslag van de verkenning van de Aarde in de grijze oudheid.
Opvallend is dat tijdens en na zijn leven de leeftijden van de patriarchen sterk daalden tot ongeveer 200 jaar. Zijn voorgangers bereikten nog leeftijden van tegen de 600 jaar. Dit zou een gevolg van sterk verslechterende natuurlijke leefomstandigheden kunnen zijn geweest.
Kinderen van Peleg uit onbekende relatie:
II. Reu, geboren in 2213 v. Chr. (zie 1019196470098547408778868688064348160).
Generatie 122 (aartsvooredelstamouders)
4076785880394189635115474752257392640 Eber
(Heber), geboren in 2277 v. Chr.. Eber is overleden in 1813 v. Chr., 463 of
464 jaar oud.
Notitie bij Eber: Stamvader der Hebreeuwen
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Kinderen van Eber uit onbekende relatie:
II. Peleg, geboren in 2243 v. Chr. (zie 2038392940197094817557737376128696320).
Generatie 123 (aartsvooredelstamgrootouders)
8153571760788379270230949504514785280
Selach, geboren in 2307 v. Chr.. Selach is overleden in 1874 v. Chr., 432 of
433 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Babylon |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Eber (Heber), geboren in 2277 v. Chr. (zie 4076785880394189635115474752257392640).
Generatie 124 (aartsvooredelstamovergrootouders)
16307143521576758540461899009029570560
Arpaksad, geboren in 2344 v. Chr.. Arpaksad is overleden in 1904 v. Chr.,
439 of 440 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Selach, geboren in 2307 v. Chr. (zie 8153571760788379270230949504514785280).
Generatie 125 (aartsvooredelstambetovergrootouders)
32614287043153517080923798018059141120
Sem, geboren in 2444 v. Chr.. Sem is overleden in 1844 v. Chr., 599 of 600
jaar oud.
Notitie bij Sem: Sem is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam vinden we in Genesis 5
vers 32. Hij is de oudste zoon van Noach. Zijn naam betekent ’naam’ of ’roem’.
Op verschillende andere plaatsen in de Bijbel wordt zijn naam genoemd. Onder
andere in Genesis 6 vers 10, Genesis 7 vers 13. In Genesis 11 vers 10 tot en met
32 wordt zijn nageslacht opgesomd. Abraham, de stamvader van de joden, is uit
het nageslacht van Sem. De joden worden daarom ook wel semieten genoemd. Sem zou
eveneens de voorvader zijn van de Arabieren, Arameeërs, Assyriërs en andere
volken in het oude Midden-Oosten.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Sem heeft zich, samen met zijn broer Jafet, bijzonder taktvol gedragen tegenover zijn vader Noach toen deze zich in dronkenschap ontblootte. Sem en Jafet worden hierom bijzonder gezegend, geroemd. De derde zoon van Noach, Cham heeft zijn vader in zijn dronkenschap en naaktheid bespot. Hij wordt hiervoor vervloekt. De zoon van Cham, Kanaän, zou de knecht van Sem worden. Van Jafet staat vermeld dat hij zou wonen in de tenten van Sem.
Sommigen hebben in deze vervloeking een opdracht gezien om het nakomelingschap van Cham in slavernij te houden.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Arpaksad, geboren in 2344 v. Chr. (zie 16307143521576758540461899009029570560).
Generatie 126 (aartsvooredelstamoudouders)
65228574086307034161847596036118282240
Noach, geboren in 2944 v. Chr..
Notitie bij de geboorte van
Noach: Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noach in 2990
v.Chr. zijn geboren. De Zondvloed had volgens dezelfde bron plaats in 2390
v.Chr.
Noach is overleden in 1994 v. Chr., 949 of 950 jaar oud.
Notitie bij Noach: Op 20 maart 1991 erkende de Verenigde Staten van Amerika het
legitieme karakter van de Noachidische Geboden. De president tekende de publieke
wet 102-14 waarin staat "ethische waarden en principes zijn de basis van de
maatschappij sinds het ontstaan van de beschaving, toen ze bekend waren als de
zeven Noachidische Wetten."
Volgens het verhaal over de zondvloed in het boek Genesis, is Noach de stamvader van alle huidige mensen, omdat hij met zijn vrouw, zijn zonen Sem, Cham en Jafet en hun vrouwen, als enige de vloed overleefde.
De drie zonen van Noach (illustratie uit 1904)In de Bijbel wordt verteld hoe God aan Noach de opdracht gaf een ark te bouwen. Want er zou een grote vloed komen die alle leven zou vernietigen, omdat er groot onrecht en ongeloof onder de mensen was ontstaan en God er berouw van had gekregen dat Hij de mens had gemaakt.
Van elke reine diersoort moest Noach zeven mannetjes en vrouwtjes - en van elke onreine diersoort één mannetje en één vrouwtje meenemen aan boord van de ark. De ark was 300 el lang (circa 150 meter), 50 el breed (circa 25 meter), 30 el hoog (circa 15 meter), telde drie verdiepingen en was gebouwd van hout. Van binnen en van buiten moest de ark met pek worden bestreken.
Toen de bouw van de ark was voltooid, gingen Noach, zijn vrouw, zijn zonen en hun vrouwen, aan boord en sloot God de deur van de ark (Genesis 7:16). Daarna begon het veertig dagen en veertig nachten zeer hevig te regenen en ontstond er een grote vloed die alles vernietigde. Alles wat leefde kwam om, behalve Noach en zijn familie, en de dieren die bij hen in de ark waren. Honderdvijftig dagen lang werd de aarde door water bedekt. Toen begon het water te zakken en kwam de ark op de berg Ararat vast te zitten. Langzaam aan werden ook de toppen van andere bergen zichtbaar.
Na veertig dagen zond Noach er een raaf op uit om de omgeving te verkennen, maar deze bleef rondvliegen tot de aarde droog was. Vervolgens liet hij een duif los. De duif keerde echter terug omdat ze geen plek kon vinden om neer te strijken. Na zeven dagen liet Noach de duif opnieuw los. Tegen de avond kwam deze weer terug, maar dit keer met een jong olijfblad in de snavel. Zo wist Noach dat het water al behoorlijk gedaald moest zijn. Nog eens zeven dagen later liet hij de duif voor een derde maal los en ditmaal keerde deze niet terug.
Na het verlaten van de ark bracht Noach een offer aan God. God beloofde Noach dat Hij de aarde en al wat er op leefde niet meer door water zou vernietigen, en sloot een verbond met hem. Als teken van Gods verbond met Noach zou voortaan de regenboog verschijnen. Als deze aan de hemel verscheen zou God zich het verbond herinneren dat Hij met Noach had gesloten.
God gaf Noach en de zijnen de opdracht vruchtbaar te zijn en de aarde weer te bevolken. Van de drie zonen van Noach zouden alle latere mensen afstammen. Van Sem zouden de Semieten (later hoofdzakelijk de Joden en Arabieren), van Cham de Chamieten (later de mensen in Afrika en in Kanaän) en van Jafet de Jafetieten (later de mensen in Europa) afstammen.
Verder vermeldt het verhaal dat Noach na de vloed landbouwer werd en een wijngaard begon. Bij de eerste wijnoogst dronk hij te veel en ging in beschonken staat ontkleed in zijn tent liggen. Zijn zoon Cham ontdekte dit en vertelde het aan Sem en Jafet opdat ook zij naar hun naakte vader zouden komen kijken. Dezen echter bedekten, zonder te kijken, respectvol Noachs naaktheid met een mantel. Hierop werden Cham en zijn nakomelingen door Noach vervloekt en Sem en Jafet gezegend.
Volgens het verhaal over de zondvloed in het boek Genesis, is Noach de stamvader van alle huidige mensen, omdat hij met zijn vrouw, zijn zonen Sem, Cham en Jafet en hun vrouwen, als enige de vloed overleefde.
De drie zonen van Noach (illustratie uit 1904)In de Bijbel wordt verteld hoe God aan Noach de opdracht gaf een ark te bouwen. Want er zou een grote vloed komen die alle leven zou vernietigen, omdat er groot onrecht en ongeloof onder de mensen was ontstaan en God er berouw van had gekregen dat Hij de mens had gemaakt.
Van elke reine diersoort moest Noach zeven mannetjes en vrouwtjes - en van elke onreine diersoort één mannetje en één vrouwtje meenemen aan boord van de ark. De ark was 300 el lang (circa 150 meter), 50 el breed (circa 25 meter), 30 el hoog (circa 15 meter), telde drie verdiepingen en was gebouwd van hout. Van binnen en van buiten moest de ark met pek worden bestreken.
Toen de bouw van de ark was voltooid, gingen Noach, zijn vrouw, zijn zonen en hun vrouwen, aan boord en sloot God de deur van de ark (Genesis 7:16). Daarna begon het veertig dagen en veertig nachten zeer hevig te regenen en ontstond er een grote vloed die alles vernietigde. Alles wat leefde kwam om, behalve Noach en zijn familie, en de dieren die bij hen in de ark waren. Honderdvijftig dagen lang werd de aarde door water bedekt. Toen begon het water te zakken en kwam de ark op de berg Ararat vast te zitten. Langzaam aan werden ook de toppen van andere bergen zichtbaar.
Na veertig dagen zond Noach er een raaf op uit om de omgeving te verkennen, maar deze bleef rondvliegen tot de aarde droog was. Vervolgens liet hij een duif los. De duif keerde echter terug omdat ze geen plek kon vinden om neer te strijken. Na zeven dagen liet Noach de duif opnieuw los. Tegen de avond kwam deze weer terug, maar dit keer met een jong olijfblad in de snavel. Zo wist Noach dat het water al behoorlijk gedaald moest zijn. Nog eens zeven dagen later liet hij de duif voor een derde maal los en ditmaal keerde deze niet terug.
Na het verlaten van de ark bracht Noach een offer aan God. God beloofde Noach dat Hij de aarde en al wat er op leefde niet meer door water zou vernietigen, en sloot een verbond met hem. Als teken van Gods verbond met Noach zou voortaan de regenboog verschijnen. Als deze aan de hemel verscheen zou God zich het verbond herinneren dat Hij met Noach had gesloten.
God gaf Noach en de zijnen de opdracht vruchtbaar te zijn en de aarde weer te bevolken. Van de drie zonen van Noach zouden alle latere mensen afstammen. Van Sem zouden de Semieten (later hoofdzakelijk de Joden en Arabieren), van Cham de Chamieten (later de mensen in Afrika en in Kanaän) en van Jafet de Jafetieten (later de mensen in Europa) afstammen.
Verder vermeldt het verhaal dat Noach na de vloed landbouwer werd en een wijngaard begon. Bij de eerste wijnoogst dronk hij te veel en ging in beschonken staat ontkleed in zijn tent liggen. Zijn zoon Cham ontdekte dit en vertelde het aan Sem en Jafet opdat ook zij naar hun naakte vader zouden komen kijken. Dezen echter bedekten, zonder te kijken, respectvol Noachs naaktheid met een mantel. Hierop werden Cham en zijn nakomelingen door Noach vervloekt en Sem en Jafet gezegend.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Cham. Cham is overleden.
Notitie bij Cham: Cham (Hebreeuws: ??) is een figuur uit de Bijbel. Hij is een van
de zonen van Noach, en broer van Sem en Jafet. Kus en Kanaän zouden zonen zijn
geweest van Cham.
De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
De naam Cham is waarschijnlijk gerelateerd aan het Hebreeuwse woord voor bruin: choem[bron?]. Traditioneel werd onder een letterlijke interpretatie van dit verhaal verondersteld, dat alle negers van Cham afstammen. De legitimering van slavernij, onder meer door Nederlanders vanaf de 17e eeuw, werd wel beargumenteerd op grond van een interpretatie van het verhaal, waarin Chams zoon Kanaän vervloekt werd omdat Cham zijn vader zou hebben bespot.
De term "Hamitisch", die vroeger vaak werd gebruikt om de vijf niet-Semitische takken van de Afro-aziatische talen aan te duiden, is afgeleid van de naam Cham.
II. Jafet. Jafet is overleden.
Notitie bij Jafet: Jafet ( Jafeth[1]), (hebreeuws ????? of ????? Japeth of Japhet),
is een figuur uit de Bijbel. Zijn naam komen we tegen in Genesis 5 tot en met
10. Zijn naam betekent: uitbreiding. Hij is de middelste zoon van Noach. De
oudste zoon van Noach is Sem. De jongste zoon van Noach is Cham. Tegenover zijn
vader heeft Jafet zich zeer gewetensvol gedragen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
Noach was naakt in slaap gevallen na te veel van de oogst van zijn wijngaard te hebben gedronken. Cham had zijn vader in die toestand ontdekt en bespotte hem tegenover zijn broers. Jafet echter, bedekte, samen met Sem, zijn vader met een mantel, zonder naar diens naaktheid te hebben gekeken. Jafet en Sem worden voor deze daad door Noach gezegend. Cham wordt vervloekt.
Al in de oudheid werden Jafets nakomelingen geïdentificeerd met de Indo-Europese stammen zoals we bij Flavius Josephus lezen. In deze visie, die tot in de 19e eeuw letterlijk werden genomen, wordt hij vereenzelvigd met diverse Indo-Germaanse goden, zoals de Indische Pra-Japati en de Romeinse Jupiter en de Griekse Japetos of Iapetus (Iapetus of Iapetos (Grieks ?apet?? / Iapetós) is in de Griekse mythologie een god, een van de Titanen.
III. Sem, geboren in 2444 v. Chr. (zie 32614287043153517080923798018059141120).
Generatie 127 (aartsvooredelstamoudgrootouders)
130457148172614068323695192072236564480
Lamech, geboren in 3126 v. Chr.. Lamech is overleden in 2349 v. Chr., 776 of
777 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Noach, geboren in 2944 v. Chr. (zie 65228574086307034161847596036118282240).
Generatie 128 (aartsvooredelstamoudovergrootouders)
260914296345228136647390384144473128960
Metusalem, geboren in 3313 v. Chr.. Metusalem is overleden in 3344 v. Chr.,
30 of 31 jaar oud.
Notitie bij Metusalem:
Met(h)usalem of Mat(h)usalem, ook wel aangeduid als
Methusalach of Metuselach (Hebreeuws: ??????-Metoeshelach) zou volgens de
(Hebreeuwse) Bijbel 969 jaar oud zijn geworden en daarmee de oudste persoon
aller tijden zijn. In dit boek wordt hij beschouwd als een van de
aartsvaders.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Metusalem is de zoon van Henoch die 365 jaar oud zou zijn geworden en Metusalem op zijn 65e verwekte. Metusalem is op zijn beurt de vader van Lamech die hij op zijn 187e kreeg. Lamech zelf zou 777 jaar oud zijn geworden.
Metusalem was de zevende generatie na Adam en Eva. Hij werd geboren in het 687e jaar van Adams leven en werd vader van Lamech in het 874e jaar van Adams leven, 56 jaar voor diens dood (zie Genesis 5:22-27).
Volgens de Septuagint, de Griekse vertaling van het Oude Testament, werd Metusalem ’slechts’ 782 jaar oud, waarmee Adam met 930 jaar de oudste zou zijn. Volgens de Tenach, de joods-Hebreeuwse tegenhanger van het Oude Testament, zijn die 782 jaren echter Metusalems levensjaren na de geboorte van zijn zoon Lamech waarmee men de volgende generatie van de mensheid zou hebben willen aanduiden.
In oude Arabische geschriften wordt over deze zoon van Henoch geschreven als de legendarische koning Kaju Marath die de koning van de aarde wordt genoemd. Deze Marath had alle kennis van de ware God uit de boeken van de profeet Idris (Henoch) gehaald. Aan de hand van de Bijbel valt echter wel uit te rekenen dat Metusalem stierf in het jaar dat de zondvloed plaatsvond. Hij zou er dus vlak voor kunnen overleden zijn, maar evengoed in de zondvloed. In het laatste geval zou hij dus niet erg naar Gods wil geleefd hebben ondanks zijn kennis uit de boeken van Idris, aangezien hij niet gered wordt van de beschreven zonvloed en zijn kleinzoon, Noach, met zijn familie wel.
In Genesis 2:17 zegt God dat de mens zal sterven op de dag dat hij van de boom van de kennis van goed en kwaad eet. Het boek der Jubileeën legt uit dat een dag voor God niet minder is dan duizend jaar. Bedoeld wordt dus dat de mens niet ouder dan duizend jaar zal worden. Inderdaad worden de meeste oudvaders ouder dan 900 jaar, maar niet ouder dan duizend.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Lamech, geboren in 3126 v. Chr. (zie 130457148172614068323695192072236564480).
Generatie 129 (aartsvooredelstamoudbetovergrootouders)
521828592690456273294780768288946257920
Henoch, geboren in 3378 v. Chr.. Henoch is overleden in 3013 v. Chr., 364 of
365 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Metusalem, geboren in 3313 v. Chr. (zie 260914296345228136647390384144473128960).
Generatie 130 (opperouders)
1043657185380912546589561536577892515840
Jered, geboren in 3540 v. Chr.. Jered is overleden in 2710 v. Chr., 829 of
830 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Henoch, geboren in 3378 v. Chr. (zie 521828592690456273294780768288946257920).
Generatie 131 (oppergrootouders)
2087314370761825093179123073155785031680
Mahalalel, geboren in 3605 v. Chr.. Mahalalel is overleden in 2710 v. Chr.,
894 of 895 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jered, geboren in 3540 v. Chr. (zie 1043657185380912546589561536577892515840).
Generatie 132 (opperovergrootouders)
4174628741523650186358246146311570063360
Kenan, geboren in 3675 v. Chr.. Kenan is overleden in 2765 v. Chr., 909 of
910 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Mahalalel, geboren in 3605 v. Chr. (zie 2087314370761825093179123073155785031680).
Generatie 133 (opperbetovergrootouders)
8349257483047300372716492292623140126720
Enos, geboren in 3765 v. Chr.. Enos is overleden in 2958 v. Chr., 806 of 807
jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Mualeleth (zie
4174628741523650186358246146311570063361).
III. Kenan, geboren in 3675 v. Chr. (zie 4174628741523650186358246146311570063360).
8349257483047300372716492292623140126722 Enos (dezelfde als 8349257483047300372716492292623140126720).
Hij trouwde met
8349257483047300372716492292623140126723 Noam (dezelfde als 8349257483047300372716492292623140126721).
Generatie 134 (opperoudouders)
16698514966094600745432984585246280253440
Set, geboren in 3870 v. Chr.. Set is overleden in 2958 v. Chr., 911 of 912
jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Noam (zie
8349257483047300372716492292623140126721).
II. Enos, geboren in 3765 v. Chr. (zie 8349257483047300372716492292623140126720).
16698514966094600745432984585246280253442 Set (dezelfde als 16698514966094600745432984585246280253440).
Hij trouwde met
16698514966094600745432984585246280253443 Azura (dezelfde als 16698514966094600745432984585246280253441).
Generatie 135 (opperoudgrootouders)
33397029932189201490865969170492560506880
Adam, geboren in 4046 v. Chr.. Adam is overleden in 3070 v. Chr., 975 of 976
jaar oud.
Notitie bij Adam: Adam (’mens’) is in het scheppingsverhaal in het bijbelboek
Genesis de eerste mens. De naam ’Adam’ heeft in het Hebreeuws de gedachte van
’rood’, ’rode aarde’, en is verwant aan het Hebreeuwse woord ’adama’ = aarde. De
eerste mens is aards, uit de (rode) aarde.
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaakt.
Het verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
Genesis 1 t/m 3
Het boek Genesis kent twee scheppingsverhalen. Het eerste staat in Genesis 1 en verhaalt van de schepping van hemel en aarde en alles wat er op is. In Genesis 2 wordt als het ware ingezoomd op de schepping van Adam.
God maakte Adam uit aarde en blies hem levensadem in de neus. Vervolgens plaatste Hij Adam in een heerlijke omgeving: de Hof van Eden, oftewel het Paradijs. Adam leefde van alles wat deze prachtige tuin voortbracht, maar mocht van God niet eten van de boom van de kennis van goed en kwaad. Als hij daarvan zou eten, zou hij sterven.
Omdat God het niet goed acht dat Adam alleen blijft, geeft Hij hem een medemens, de eerste vrouw. God laat Adam slapen en neemt een rib van hem weg en vormt daaruit een vrouw. God brengt de vrouw tot Adam. Adam herkent haar als ’been van mijn gebeente, vlees van mijn vlees’ en noemt haar ’Manninne’ (Hebreeuws ’iesja’, de vrouwelijke vorm van ’iesj’, ’man’). Later noemt hij haar Eva, dat wil zeggen ’leven’, omdat zij de moeder van alle levenden is.
In Genesis 3 wordt de slang omschreven als het sluwste van alle in het wild levende dieren. Deze verleidt Eva om van de vruchten van de boom van de kennis van goed en kwaad te eten. Zij haalt ook Adam over daarvan te eten (volgens de overlevering een appel, al wordt dat nergens vermeld). Dit leidt tot de zondeval, en worden zij door God uit het paradijs verdreven. Zij kunnen niet meer terugkeren, want de toegang wordt door cherubs en een heen en weer flitsend, vlammend zwaard, bewaakt.
Het verschil tussen de twee scheppingsverhalen heeft in sommige joodse kringen geleid tot de traditie dat Adam voor Eva een andere vrouw heeft gehad, genaamd Lilith.
Genesis 4 en 5
Na uit de Hof van Eden te zijn verdreven, kregen Adam en Eva zonen en dochters. Drie zoons worden in Genesis met name genoemd. De eerste twee zoons waren Kaïn en Abel. Na de dood van Abel, gaf Eva het leven aan een zoon die zij Seth noemde, want, zei ze, ‘God heeft mij in de plaats van Abel, die door Kaïn is gedood, een ander kind gegeven’. Kaïn was ondertussen vertrokken met een vrouw die zijn zuster moet zijn geweest. Hij bouwde, na een tijd over de aarde te hebben gezworven, de eerste stad. Adam was 130 jaar toen hij Seth verwekte. Hij leefde daarna nog 800 jaar en kreeg met Eva nog veel andere kinderen. Hij stierf toen hij 930 jaar oud was.
Tijdlijn
Volgens de Bijbelse tijdlijn is Adam in 4046 v.Chr. geschapen.
Hij trouwde met
33397029932189201490865969170492560506881
Eva. Zij is overleden.
Notitie: Eva is volgens de Bijbel de eerste vrouw die door God werd
gemaakt, uit een rib van de eerste man, Adam. Haar naam, eigenlijk Chavah, wordt
alleen genoemd in Genesis 3:20 en 4:1, en ook nog in 2 Korinthiërs en 1
Timotheus. Chavah is Hebreeuws voor de leven gevende, zij is met andere woorden
de stammoeder van het mensengeslacht. In de Bijbel is Eva de eerste mens die
zondigde door een vrucht te eten van de boom van de kennis van goed en kwaad.
Zij deed dat op aanraden van een sprekende slang. Volgens een bepaalde joodse
traditie was Lilith de eerste vrouw van Adam. In het Oude Testament wordt Lilith
eenmaal aangeduid als "nachtspook" (Jesaja 34:14, NBG).
In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
In Genesis 2 wordt verteld dat God vond dat Adam een levensgezel nodig had. Aangezien er nog geen andere mensen waren, schiep Hij de vrouw uit een van Adams ribben. Samen leefden zij in het Hof van Eden. Een slang wist Eva echter te verleiden tot het eten van de vruchten van de verboden boom van de kennis van goed en kwaad. Hierop bracht zij Adam ertoe er ook van te eten, wat leidde tot de zondeval, waarna zij uit het Paradijs werden verdreven.
Adam en Eva kregen minstens drie zoons: Kaïn, Abel en Seth en een aantal dochters waarover verder niets gezegd wordt.
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Azura (zie
16698514966094600745432984585246280253441).
V. Set, geboren in 3870 v. Chr. (zie 16698514966094600745432984585246280253440).
33397029932189201490865969170492560506882 Adam (dezelfde als 33397029932189201490865969170492560506880).
Hij trouwde met
33397029932189201490865969170492560506883 Eva (dezelfde als 33397029932189201490865969170492560506881).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten